Getrokken conclusies

Wat mij steeds weer opvalt, is hoe mensen uit dezelfde informatie, andere conclusies trekken.
De eerste die me dat deed opmerken was mijn tante Jo. Eigenlijk mijn oudtante Jo (een tante van mijn vader)

Wat de lezer vooraf moet weten: Ik heb een fijne jeugd gehad. Mijn vader overleed toen ik jong was. Mijn moeder herpakte zichzelf na een zenuwinstorting en probeerde moeder én vader voor me te zijn en MIJN leven zo leuk mogelijk te maken. (Dát was, achteraf gezien, wel eens benauwend)

Als gevolg van het overlijden van mijn vader was moesten we een aantal jaren na zijn overlijden, verhuizen: van een huis met tuin, naar een flat 3 hoog, ik vond het VRESELIJK.; Alles waar ik van hield, waar we gelukkig waren geweest als gezin; was “op eens” WEG.
Maar na een klein jaar was ik er min of meer gewend en….. kwam ik er mijn huidige echtgenoot tegen.

Verder met mijn tante Jo: Ze woonde “ver weg” dus zomaar bezoekjes waren er niet bij; behalve ons huis was ook de auto, na de dood van mijn vader, verkocht.
Mijn oom haalde ons af en toe op en we logeerden dan bij hem en tante Jo aan zee!
Tante Jo en ik hadden een gedeelde passie; legpuzzelen, we  waren vaak uren samen bezig.

Toen ik een jongvolwassene was, zei ze eens tegen mij: “Kind wat had ik een medelijden met je, zo’n zwaar leven, als jij gehad heb.”

Ik was verbaasd. Terugkijkend vond ik dat ik een gelukskind was.
Ja, ik had mijn vader verloren en dat was erg maar ik had een schat van een moeder en na een moeilijke periode, met een zich herpakkende moeder in een andere omgeving een goed leven verder.
Mijn tante had dezelfde informatie als ik, maar keek héél anders tegen “mijn leven” aan.
Ik vind dat nog steeds verbazingwekkend.

Nu ben ik “echt” volwassen en heel vaak geconfronteerd met dan fenomeen: dezelfde info, andere conclusie!

Soms echt extreem.

Ik was 10 jaar toen mijn vader overleed.
’s Morgens zei mijn moeder dat hij ‘s nachts niet lekker was geworden was en dat ze nu, bij de buurvrouw, de dokter ging bellen. Ik gaf mijn vader in bed een kusje, hij lag er akelig stil bij. Ik ging, toen mijn moeder terugkwam van de buurvrouw, naar school (we woonde bijna naast de school) Op school hoorde ik de sirenes van een ziekenauto.
Toen ik uit school kwam lag mijn vader in het ziekenhuis.

Mijn moeder ging die dag bij hem in het ziekenhuis op bezoek, mijn schoonzusje paste op mij, het was een hartaanval geweest vertelde ze mij. Toen mijn moeder eindelijk terug uit het ziekenhuis kwam huilde ze en zei dat ik nu geen vader meer had.

Mijn oudste broer woonde toen al in Engeland en is nog diezelfde avond overgekomen.
In het ziekenhuis had men hem aangeraden NIET meer naar mijn vader te gaan kijken, hij zag er dood, niet goed uit. Mijn broer (eigenwijs zijn we alle vier) sloeg de raad in de wind en ging wel afscheid van mijn vader nemen

Ik sliep die nacht bij mijn moeder in het grote bed en werd wakker door mijn oudste broers gehuil en mijn moeder die hem troostte. Ik had mijn oudste broer nog NOOIT zien huilen! Ze zaten op het voeteneind van het bed.(ik hield me slapend)

Mijn jongste broer was 7 jaar ouder dan ik en heeft dezelfde feiten als ik. (Misschien herinnert hij zich iets meer omdat hij ouder was.)

Nadat mijn andere broers en moeder overleden was en hij en ik alleen nog uit ons gezin over waren, zei mijn jongste broer eens terloops in een gesprek, dat onze vader zelfmoord gepleegd had.
Ik schrok me een hoedje. Dát verhaal had ik nog nooit gehoord.
Mijn broers versie was dat mijn vader een hartaanval had gehad, het overleefde maar zijn verdere leven heel rustig aan zou moeten doen, dát kon en wilde hij niet hij was een héél actieve man) dus nam hij een pil in en stierf.

Hoe kwam mijn jongste broer daar bij? Hij was ook niet in het ziekenhuis geweest die avond.
En waar kwam dat verhaal van die pil vandaan? Ik was verbijsterd.

Zijn “feiten”uitleg:
* onze vader zat in de oorlog in het verzet en had een cyaankali pil voor het geval dat hij gepakt zou worden.

* Onze oudste broer ging naar onze dode vader kijken en vertelde dat onze vader helemaal blauw was.
Volgens mijn jongste broer gebeurde dat als je cyaankali naar binnen hebt gekregen en doodging, dan werd je blauw!

Ik kon door de schok van dit plotselinge verhaal, niet nuchter meer nadenken en ben naar huis gegaan. Mijn jongste broer vond mijn reactie vreemd: Waarom was ik zo van slag? Zo was het gegaan. Nou en?

Thuis heb ik “de feiten” met mijn lief doorgesproken.
Mijn ( nuchtere) lief kwam met vele vragen, waardoor het verhaal van mijn jongste broer op (erg) losse schroeven kwam te staan.
Een paar ( onrustige nachten later) belde ik  mijn broer om erover te praten, hij kwam en we spraken.

Hij bleef bij zijn verhaal ondanks de vragen waar ook hij geen antwoord op wist, zoals:
* Mijn vader werd ’s nachts beroerd (er zat een olifant op zijn borst vertelde mijn moeder later) en ‘s morgens ná de dokter kwam vrij snel de ambulance. Mijn vader lag in bed en kon niets. Hoe kwam hij aan die “pil”?

* Zijn dood kwam op de dag ná zijn hartaanval; was hij toen al bekend met “rustig aandoen” of wat de eventuele gevolgen van zijn hartaanval zouden zijn?
Het lijkt me sterk; stabiliseren was toen het enige dat men in die tijd deed.

* Als dat “blauw” verdacht was geweest zou het ziekenhuis dan geen onderzoek hebben laten uitvoeren?

Voor men jongste broer was het verhaal, na zoveel jaar: de waarheid; ZIJN waarheid.
Dat ik iets anders dacht moest ik zelf weten; hij WIST het zeker.

Ik weet het ook zeker: dat het niet zo gegaan is. Niet omdat ik het niet wil, maar op basis van de echte feiten!

Mijn broer en ik hebben er nooit meer over gesproken.