Een vriend, 36 jaar zonder relatie, had het aan zichzelf toegegeven: Op de “gewone” manier zou hij waarschijnlijk niet de liefde van zijn leven tegenkomen. Dus was hij geswitcht naar de chatmanier. Op een datingsite, een tijdje heen en weer chatten, dan een afspraakje in een pretpark, midgetgolfbaan of bioscoop.
Het is nooit tot een 2^de afspraakje gekomen; de ene keer niet van zijn kant, een andere keer wilde zij niet.

Toen heeft hij zich ingeschreven om een avond te gaan flitsdaten.
3 minutengesprekjes met veel dames, na elk gesprek een kaartje invullen met een “ja” of een “nee” erop; kaartjes aan de eind van de avond inleveren; de volgende dag hoor je óf en hoeveel ja/ja ’s er waren en krijg je gegevens van de betreffende dame en kun je zelf een afspraak maken.

Die vriend wilde vooraf overleg met mij welke vragen hij zou stellen.
Mijn wedervraag was: Wat wil je van haar weten?
Hij is blijft een onverbeterlijke romanticus, eigenlijk denkt hij dat als hij HAAR ziet dat hij het dan meteen zal weten! Dus eigenlijk is, in zijn optiek, vragenstellen overbodig.
Ik breng hem weer op aarde terug!

Dit had tot dan toe NIET gewerkt en bij flitsdaten iemand al dan niet lang aankijken en dan een “ja” of “nee” op een kaartje invullen zonder vragen te stellen, lijkt me niet de bedoeling van een speeddate ( en ongemakkelijk voor de dame aan de andere kant)
Dat zag hij ook wel in.
Welke vragen had tot dan bedacht?
Eigenlijk maar één: Wat zou je mij willen vragen?
De vriend heeft humor!

We hebben samen een paar vragen bedacht.
Overbodig te vermelden dat het flitsdaten voor hem NIET gewerkt heeft.

Ik ben later wel op zijn huwelijk geweest.
Drie jaar na zijn zelfgekozen flitsdate stop.
Hij kwam HAAR tegen bij een gezamenlijke vriend en inderdaad sprong de vonk meteen over.

Moraal: niets doen en afwachten tot de ware op komt dagen lukt niet altijd!
Je kunt soms het geluk een handje helpen, maar gebruik dan wel een methode die bij je past.
En soms, heel soms, heeft het geluk tijd nodig, komt het later