Apotheekperikelen

Een familielid belt ’s morgens op, hij zou het fijn vinden als we die dag kunnen komen, dus we stappen in de auto en rijden de ca. 110 km. naar zijn huis. 

In de auto kom ik er al achter dat ik wél mijn tas bij me hebt maar niet mijn portemonnee!
Niet slim. Maar voor familiebezoek hoef je niet te betalen en mijn lief heeft de zijne wél bij zich, dus we rijden door.

Als we bijna op de plaats van bestemming aangekomen zijn, kom ik tot de ontdekking dat ik ook mijn, zeer onlangs voorgeschreven oogdruppel s(kunsttranen) NIET bij me heb (ik ben er nog niet echt aan gewend) Ik moet ze 3 a 4x per dag in mijn ogen druppelen. (Ik had  ’s morgens (vóór het telefoontje) al een keer gedruppeld)

Ik kan bellen en om een recept te vragen, maar op dát moment blijkt mijn beltegoed op 0 te staan! In het dorp van het familielid is een apotheek, ik wil proberen of ik daar de oogdruppels zonder recept kan krijgen (Onder het mom van Nee heb je, ja kunt je krijgen.)

Mijn lief stopt voor de deur van de apotheek en ik ga naar binnen; mijn ogen scannen de aanwezige apothekersassistenten. Ik weet welke ik aan de balie hoop te krijgen, maar die komt niet naar me toe; een andere, strenger uitziende dame komt op me af. Kansloze missie, vrees ik.

“Zonder recept kan ik niets, u moet uw arts bellen of hij een recept naar ons wil mailen” (het antwoord dat ik verwachtte maar niet hoopte)
– Dat wil ik graag doen maar mijn telefoon heeft geen beltegoed meer.-
Ze kijkt me doordringend aan en besluit me de telefoon te geven.
Ik heb helaas nog meer noten op mijn zang want ik heb geen telefoonnummer van de apotheek thuis, dus ik “moet” ook nog aan haar vragen of ze op internet even het telefoonnummer van mijn apotheek wil opzoeken én ik vraag of ze het mailadres van háár apotheek wil opschrijven.
Ze zucht maar doet het wel, schrijft beide op een briefje. Ze wijst me een zithoekje “Ga uw gang”
Ik bedank, loop naar het zithoekje en bel.

Zoals ik verwacht had wil de apotheek thuis het oogdruppel recept wel mailen.
De apotheekassistente thuis kent het dorp waar ik NU ben niet. Ik geef haar het mailadres; ze herhaalt het 2x fout; ik spel en hoop maar dat die mail goed zal gaan.
Ik geef de telefoon aan de balie terug en zegt dat de mail er aankomt.
De apothekersassistente zegt dat ze NU dicht gaat: lunchpauze, om half 2 gaat ze weer open.
Dát is precies de tijd waarop ik (uiterlijk) de oogdruppels zou moeten hebben, dus dat zo mooi uitkomen. Ik vraag haar of ze de druppels in voorraad heeft.
Ze is me nu echt zat (heeft honger denk ik) “Zo niet, dan bestellen we ze en heeft u ze morgen”
Ik leg uit dat ik de druppels, wil ik géén brandende ogen krijgen, om half 2  vandaag in mijn ogen moet doen.
Ze zucht weer en gaat achter kijken; De oogdruppels zijn in voorraad.

Wij gaan naar ons familielid, we praten en drinken koffie en ik vertel dat ik om half 2  even naar de apotheek moet, waarop hij vraagt of ik ook iets voor hem mee te nemen. Natuurlijk wil ik dat.

Ik leen ik zijn fiets en rijd  om half 2 naar de apotheek.
Een andere apothekersassistente helpt me nu.
Ze heeft echter geen mail gekregen.
Ik vraag de telefoon weer en bel MIJN apotheek; de dame aan de andere kant is het recept nét aan het mailen; ze leest het mailadres op; het klopt!
Ik ga zitten en wacht.

Na 10 lange minuten zegt de apothekersassistente dat ze de mail binnen gekregen heeft.
Ze haalt het recept van de printer en vraagt mijn identiteitsbewijs.
Dat ik dus NIET bij me heb, want die zit in mijn portemonnee die thuis ligt.
Ik had haar goed ingeschat, want er is met haar zaken te doen (na een ernstige vermaning om dat ik ALTIJD mijn identiteitsbewijs bij me te hebben)
Ik  vraag het artikel dat ik voor mijn familielid mee zou nemen, ze pakt het een kast, waarop ik het 20 eurobiljet, dat mijn lief mij heeft toegestopt, pak en aan haar wil geven.

De apothekersassistente begint haar hoofd te schudden ”Wij nemen geen contant geld aan, alleen pinpas” Mijn pinpas zit echter in mijn portemonnee en die ligt THUIS!
Deze keer vallen er géén zaken te doen
“Ik heb geen geldla, geen wisselgeld, het kan echt niet”
Ik verlaat het pand mét de oogdruppels (rekening gaat rechtstreeks naar mijn verzekering) maar zonder het medicijn voor mijn familielid.
Terwijl ik in het huis van het familielid mijn ogen druppel, rijdt mijn lief langs de apotheek en komt met de gevraagde spullen, gepind betaald,  terug.

Mijn ogen zijn me dankbaar voor de acties, nemen de druppels daar een paar keer “dankbaar” op en schrijnen niet!