Na het eten fietsen we naar de vogelkijkhut, die op het Eemmeer uitkijkt.
We zijn er dit jaar nog niet geweest.
Eerder zagen we alleen eenden, zwanen, meeuwen en talingen, maar het is een leuk fietstochtje voor na het eten.
Het was gisteren bloedheet overdag en ook die avond was het nog warm, maar in de polder op de fiets rijden we in een heerlijk koeltje.
Vóór we er komen moeten we een brug over.
We blijken de enige “gewone” fietsers te zijn, mensen 2x zo oud als wij vliegen ons voorbij terwijl wij voorover gebogen zwetend de brug op zwoegen.
Vier achter elkaar rijdende, in blitsend gekleurde strakke broeken geklede, wielrenners flitsen ons voorbij alsof we stilstaan.
Pfff
We zetten ons fietsen tegen het hek en moeten dan een stukje lopen.
Er staat al een auto bij het hek; we zijn vanavond niet de enige vogelkijkers
We klimmen 2 opstapjes over en lopen de dijk af.
De vorige keer toen we hier liepen, deelden we dit dijkpad met schapen (en hun keutels) nu waren we samen (geen schaap te zien), alleen in de verte rende een haas.
Als we de hutdeur opendoen staat er binnen een man door een Swarovski telescoop op statief naar het water te kijken.
We schuiven zachtjes op de bank aan, mijn lief pakt zijn verrekijker, terwijl ik………….. een ijsvogeltje over het water zie scheren; metaalblauw, geen twijfel mogelijk. De man met de kijker zegt dat hij een paar minuten vóór wij kwamen een ijsvogeltje al hoorde.
Mijn lief zegt, door de verrekijker kijkend dat de witte vogels géén zwanen zijn, wat dan wel kan hij niet zien. Lepelaars zegt de man met de kijker.
Lepelaars! Gaaf.
Hij vraagt of wij door zijn kijker willen kijken en een zeearend zien.
Een ZEEAREND? Graag, die hebben we nog nooit live gezien.
Ik kijk met een oog door de kijker, moeilijk als je een bril op hebt; ik mag (zonder bril) scherpstellen. Hij dirigeert mijn oog: een windmolen, daar rechts van 2 dode bomen, daarin iets zwart bruins! Nog verder scherpstellen en ik zie het wit in zijn staart. Een zeearend!!
Ik maak plaats voor mijn lief. We zijn beide onder de indruk. De man weet te vertellen dat de zeearend (“een” zeearend) daar een vorig jaar gebroed heeft, het is dus bekend zeearendterrein.
Mijn lief kijkt ook nog even door de kijker naar de witte vogels: lepelaars!
Nog nooit hebben we zo veel “spannende” vogels in een vogelhut gezien
Maar ook nog nooit eerder hebben we door zo’n vergrotende kijker gekeken!
Dank u wel lieve meneer!
Elke dag wat - blog 