Vroeger thuis kregen we, vlak na de dood van mijn vader een blonde spanielpup.
Hij is maar een paar maanden oud geworden; had al hondenziekte (bleek later) toen we hem kregen.
De dierenarts heeft van alles geprobeerd (hij wist dat we net onze man/ vader verloren hadden) maar het mocht niet baten, de hond was te ziek, ten dode opgeschreven.
Op een dag kwam ik uit school en zat mijn moeder met een rood hondenriempje op haar schoot te huilen; ze had het hondje bij de dierenarts moeten achter laten, hij was te ziek en leed, de arts had hem een spuitje moeten geven.
Ik had geen afscheid van de hond kunnen nemen.
Eerder had ik al een paar keer afscheid moeten nemen van goudvissen in onze vijver. In een sigarendoosje had ik ze in de tuin begraven.
Ook dat was verdrietig, maar toch “anders” dan een hond, hoe kort hij ook maar bij ons was geweest. Het lijfelijk contact, het slapen op je voeten, het aaien van het zachte vel, het afscheid deed bijna lijfelijk pijn
Mensen die huisdieren houden wéten dat ze ééns afscheid van hun maatje moeten nemen; dieren worden nu eenmaal niet zo oud als mensen. Zelfs de koi’s die we nu in de vijver hebben, worden hoogstens 40 jaar oud.
Een grote koi ( rechts op de foto) lag op een ochtend dood in de vijver.
Ik groef een gat in onze (niet zo grote) tuin en wilde de vis erin leggen; het gat was (veel) te klein; er moest een plant verplaatst worden om de vis rechtuit te kunnen begraven.
De koi was groot geworden in onze vijver en had er zo’n 10 jaar in gezwommen
Een vis is ons enige huisdier dat zélf overleden is. Ook bij de hond die we later hadden gaf de dierenarts aan dat het tijd was om de hond te laten gaan; de hond was bijna 14 jaar oud (wat voor een beardie best oud is)
Het deed enorm zeer om het dier, dat zo lang deel uit gemaakt had van ons gezin te laten inslapen. Het is de dierenarts die de tijd aangeeft, toch voelt het alsof je zelf je trouwe viervoeter de hondenhemel in stuurt.
Met een huisdier heb je zoveel meegemaakt, een hond of kat kan zo’n 14 jaar (of meer) bij je zijn, van klein bolletje wol tot een volwassen poes of hond, dan is het een ontzettend gemis en doet het dubbel pijn als het dier niet van zelf gaat, maar JIJ moet de beslissing nemen.
Gisteren moest familie van me weer zo’n beslissing nemen voor een hele lieve poes.
Eigenlijk is het geen beslissing, het zat er al langer aan te komen en als een dierenarts dan zegt dat het dier lijdt of gaat lijden, dan is er maar één optie, maar ook zij hadden moeite het dier achter te laten
Het zal anders in hun huis zijn, zoals het altijd “anders” is als er een huisdier is heengegaan.
Wat blijft (of, na een onprettig eind, terugkomt) zijn de blije herinneringen, het plezier dat je van het dier gehad heeft en hij (zij) van jou.
Geen materieel ding kan de plaats innemen van een huisdier en zelfs al zullen er andere dieren in je leven komen, die overledene, vergeet je nooit!
Elke dag wat - blog 
Heel herkenbaar Baars, Johannes
LikeLike