Het is warm, je zit niet dicht bij zee, houdt niet van zwembaden en zoekt verkoeling.
Wat ga je doen?
In ons geval: de bossen in.

Loofbos en naaldbos

Ik heb altijd gedacht dat een naaldbos méér verkoeling brengt dan een loofbos, maar dat blijkt (wetenschappelijk bewezen) niet zo te zijn. Omdat de naalden van naaldhoutgewassen (coniferen) donkerder van kleur zijn dan bladeren, absorberen ze meer licht en verhinderen dus uitstraling van warmte naar de ruimte. Zo wordt meer warmte in naaldbossen gevangen gehouden én omdat de naalden een veel kleiner bladoppervlak hebben dan de bladeren van loofbomen verdampen ze ook  minder verkoelende waterdamp in de atmosfeer.
Het is dus koeler in een loofbos.

Ik kom daar ook iets liever omdat het, in mijn optiek, wat vrolijker is: zonlicht door lichtgroene blaadjes en zo. Vaak zijn bossen gemengd. Ook prima, ik houd van afwisseling.
Dit keer rijden we met de auto, raampjes open, naar landgoed Pijnenburg, een eeuwenoud familielandgoed gelegen op de grens van de Provincie Utrecht met Noord Holland, vlakbij het vroegere Paleis Soestdijk, dat als landhuis in 1650 door een van de burgemeesters van Amsterdam werd gebouwd en waar Lodewijk Napoleon (broer van);  Willem (de latere koning Willem II) met zijn vrouw de Russische Anna Paulowna; Koningin Emma en als laatste Koningin Juliana en Prins Bernhard (tijdelijke en vaste) domicilie hadden.

Meteen als we de auto uitstappen vinden we bewijs van deze locatie: een grenspaaltje!

Het is inderdaad heerlijk koel in natuurgebied de Stulp, waar we terechtkomen (het grenst aan de Laagte van Pijnenburg, dat een laag gedeelte van de Utrechtse Heuvelrug is)
Als we het bos uit op een open vlakte komen is de temperatuur niet zo lekker meer, maar heet. We willen zo snel mogelijk afslaan het bos weer in. Helaas staan overal hekken; gebied van een ander! We ploegen een stuk door het mulle zand, drinken ons flesje water op en hopen toch echt op een snelle afslag.
Snel niet, maar hij komt wel.

Een stuk wandelen verder worden we beloond met een prachtig uitzicht op een (koel uitziend) meertje, ooit daar ontstaan toen een zandsteenfabriek er afgroef. Eind vorige eeuw is de plas schoongemaakt en nu groeien er weer allerlei soorten (beschermde) plantjes. Reden waarom er ook een hek om het Pluismeertje staat (jammer voor het zicht, maar kennelijk nodig om te beschermen)
Het Pluismeertje wordt zo genoemd omdat er zoveel wollegras omheen staat.
Er staan 2 banken, we gaan zitten en genieten van de stilte en de schaduw; een prachtige plek.

Als we eindelijk verder lopen komen we een vrouw met een rugzak tegen waarmee we een praatje maken. Ze kent het Pluismeertje niet, we vertellen dat het mooi is en zij vertelt dat ze een NS wandeling loopt en niet te ver van de wandeling wil afwijken (ze moet wel weer terug bij een station komen) Ze  is er nu wel nauwelijks 150 meter vanaf het Pluismeertje af! Ze lacht, zegt even te gaan kijken en verdwijnt in die richting.

Wij lopen verder en….. blijken niet vlakbij de auto te zijn, zoals we dachten.
We komen uiteindelijk een stuk verder op de weg, waar langs de auto geparkeerd stond, uit.
Wandelen in het bos met hitte? Slim plan: je ziet nog eens wat!