We zitten op een terrasje en hebben net een lunch besteld als er 2 tafeltjes verder 2 wat oudere echtparen neerstrijken. De dames bestellen een tosti en de heren samen een porti bitterballen.
Het terras is verder leeg.

Wij hebben net onze lunch voorgeschoteld gekregen als het verhaal  twee tafels verder verteld wordt. Het is geen afluisteren wat we doen, zelfs als we niet willen wordt dit verhaal met luide, wel geaffecteerde, stem aan ons opgedrongen.

– Weten jullie het van het ongeluk? –
“Bedoel je van het kind dat overreden is? Hoe oud was ze?”
– Twee jaar – De eerste dame pakt haar telefoon.
“Je bedoelt toch niet dat je er foto’s van hebt?”
De andere dame is aan het swipen en laat vervolgens haar telefoon aan de andere dame zien.
Afschuw: “Hoe kom jij aan die foto?”
– Mijn fysiotherapeute heeft eerste hulp verleend.-
De, op de telefoonkijkende dame griezelt “Je ziet bandensporen op haar”

Op dit moment wil ik weg, niets meer horen, maar we zijn halverwege onze lunch. Ik weet dat ik niet met volle mond mag praten maar ik begin een gesprekje met mijn lief.
Die me onmiddellijk begrijpt: wie praat kan niet luisteren (naar het andere gesprek).
We happen onze lunch snel weg, laten het drinken staan en gaan BINNEN afrekenen.

Niet op alle terrasjes is het leuk toeven toeven en dat hoeft dan niets met de kwaliteit van het eten, drinken of de bediening te maken te hebben!