Loven en bieden

Eerder had ik het in een blog (Verkoopcommunicatie) over het onderhandelen van prijzen, iets dat ik NIET kan en mijn lief ook niet.

Dat niet kunnen onderhandelen valt het meest op in landen waar over bijna elke verkoopprijs onderhandeld moet worden.

In Mauritanië op de markt ging ik flink in de fout.
Ik vroeg in het Frans wat de prijs van een lap stof was, de man zei een prijs, ik zei “non merci” en liep weg.
Mijn begeleider wees me erop dat dit daar ECHT niet kan.
Als je iemand om een prijs vraagt ben je geïnteresseerd en ga je DUS onderhandelen!
Hij vroeg me wat de uiterste prijs was wat ik voor de lap stof wilde betalen en ging voor me onderhandelen. Ik stond wat beteuterd op een afstandje te kijken. Ik kreeg de lap stof voor de prijs die ik wilde. Ik heb in dat land NIETS meer zelf gekocht.

In Egypte vond ik het (in grote steden) lopen op markten en bij toeristische attracties dramatisch. Ook als je NIETS wil kopen, geven kooplui je iets in je hand dat je vervolgens MOET kopen. Zaak dus om je handen dicht te houden zodat er niets in gelegd kan worden óf mensen afblaffen en soms wegduwen, iets dat ik beslist NIET doe.
Gewoon “no thank you” zeggen werkt daar beslist NIET!

Op twee keer na waarbij ik WEL normaal met kooplui kon praten, heb ik verder NIETS gekocht.
Voor een feest op een boot moesten we ons verkleden, mijn lief heeft voor ons “onderhandeld” voor de kleding (meer betaald dan andere gasten hoorden we later) Het was een leuk feest!

Ook in Ghana kreeg ik het benauwd op de markt.
Gelukkig waren we met een Ghanees op die markt. Toen ik een zonnehoed of pet wilde hebben omdat de zon op mijn bolletje brandde ging hij voor me onderhandelen (ik had géén prijs genoemd) Ik kreeg géén zonbescherming: de kooplui vroegen teveel, zei onze “onderhandelaar”
De verkoper zag dat hij de hoed kocht voor “ een witte” daardoor werd de prijs hoger.
Ik had het heet en wilde best wat meer betalen, maar onze begeleider wilde dat niet!
Een trotse Ghanees, die gasten van zijn land niet teveel wilde laten betalen!

Ooit, lang geleden in Vietnam hebben we wel het één en ander (souvenirs) gekocht. We betaalden gewoon wat men vroeg. Een Vietnamees meisje in een winkel vroeg me wat ik voor een (inlandse) zonnehoed die ik ophad, betaald had.

Ze proestte het uit toen ik de prijs zei “Much too much” giechelde ze.
Mijn lief was razendsnel en vroeg haar hoeveel wij háár teveel hadden betaald. Ze lachte en noemde een bedrag. Mijn lief graaide een net betaald bankbiljet uit haar hand, waarop zij weer razendsnel mij bij mijn arm greep “Then I’ll keep your wife” riep ze hem na terwijl mijn lief deed alsof hij de winkel uit vluchtte. Mijn lief liep naar weer haar toe met het papiergeld in zijn uitgestrekte hand “If you keep my wife I’ll give you money.” grapte hij. Het meisje liet me los en kwam niet meer bij van het lachen.
Bij haar wisten we dus ook dat we teveel betaalde, maar we gunde het haar.

In andere blogs heb ik al beschreven welke souvenirs we in deze landen hebben gekocht/laten kopen. We hebben vast vaak, als we iets zelf kochten, teveel betaald maar dat namen we voor lief, beter dát ( je kunt altijd ook NIET kopen) dan het “spel” van prijsonderhandelingen waarvan IK de regels NIET begrijp en het afwijzen, weglopen en terugkomen vreselijk vind.