Aan je moeder heb je het te danken dat je je babytijd hebt overleefd!
Dát is de reden waarom we ons hechten aan onze moeder, zonder hechting zouden we het leven, als kwetsbaar kind, niet kunnen overleven.
We hebben een betrouwbaar persoon nodig die er voor ons is om veiligheid te bieden. Meestal is die persoon, vanuit het biologisch standpunt gezien, een moeder.
Het heeft mij altijd verbaasd dat vroeger (misschien in sommige landen nog wel) men kinderen te vondeling legde bij een klooster. Waarom zou je, als je NIET voor je eigen kind kan zorgen, het weggeven aan vrouwen die nooit een kind hebben gekregen?
[ ik snap het Christelijk element van goed-zijn-voor een ander wel, maar toch]
Ik ken vele soorten moeders. Natuurlijk was de eerste mijn eigen moeder.
Een vrouw die trouwde met een man die al drie kinderen had en wiens eerste vrouw overleden was.
Door haar huwelijk werd ze “meteen” moeder; geen 3x 9 maanden een kind dragen, maar van de een op de andere dag de titel “Moeke” (ze was een Belgische)
Twee jaar na haar huwelijk raakte ze zelf zwanger en weer 9 maanden later kwam ik.
(veel) Later trouwde ik met een jongen van gescheiden ouders; ik kreeg er door mijn huwelijk met hem 2 schoonmoeders bij. Een groter verschil tussen 2 vrouwen is niet voor te stellen.
De ene vrouw had heel jong haar eerste kind gekregen en daarna nog 2.
De andere vrouw was op latere leeftijd met een man met 3 kinderen getrouwd en had zelf nooit kinderen gekregen. Ze was goed voor ze, maar er was weinig warmte.
Zelf werd ik moeder op mijn 27 ste en heel bewust in mijn 34 ste levensjaar voor de tweede keer.
Ik heb allebei de keren enorm van zowel het moederworden als het moederzijn genoten. Wel was het onbezorgde leven, zo dat er ooit was, wel voorbij op het moment dat de eerste baby eruit floepte: Zoveel verantwoordelijkheid vanaf dat moment is vooraf niet voor te stellen!
Het liefhebben van én het ongerust maken over, houdt na het kinderen krijgen nooit meer op
Dan kende ik ook nog een “oude moeders”: oma’s!
Mijn man’s oma was getrouwd met een man met 2 kinderen en had daarna samen met mijn man’s opa nog een kind gekregen. Helaas was dat kindje op 9 jarige leeftijd overleden.(Toen ik haar leerde kennen was dat kindje dus al heel lang dood)
Ze sprak een enkele keer over hem en voegde er eens aan toe; “Ik was ook een moeder, hoor”
Achter die opmerking voelde ik zoveel verdriet schuil gaan. Alsof iemand zou denken dat als je kind overleed je géén moeder meer zou zijn!! (los nog van de 2 kinderen van haar man die ze opgevoed had) Een moeder blijf je altijd!
Nog wat dierenmoederweetjes tot besluit:
* Een varken is iets minder dan 4 maanden zwanger;
* Een olifant 18 tot 22 maanden;
* Een schaap bijna 5 maanden;
* Een paard tussen de 11 tot 12 maanden en
* Een koe moet ongeveer net zo lang op haar kalf wachten als een mens op haar baby; 9 maanden.
Elke dag wat - blog 
Hoi Baars, Na een kinderperiode die gelukkig was, heb ik na de HBS, na een mislukking op de HBO Bouwkunde, de Verplichte militaire dienst gevolgd en opgeleid tot militaire administrateur. Mijn ,moeder ontpopte zich als het niet kunnen missen van haar 7 zoons en van 1 dochter. Zij beïnvloede de gezinnen van haar zoons en werd toen behandeld als persona non grata. Later was ik erbij, toen ze dement werd en heb toen een half jaar de bewaking en verzorging meegemaakt die ze nodig had; se had een hondje die veel te dik was en zweefde langs de autoweg waar ze regelmatig werd opgepakt door buschauffeurs of de politie. Bij mij groeide langzaam het onvermogen om haar van een afstand te verzorgen, heb de verzorging samen met mijn zus en thuiszorg voor de nacht en vcma vrijwilliger.de verzorging geactiveerd, wat ik niet meer aankon we hebben toen met de huisarts overlegd en konden mijn moeder in Schagen plaatsen, omdat mijn zus daar , Noord Holland woonde
In Schagen heb ik haar elke woensdag kunnen bezoeken, waaruit een vertrouwens band volgde. Die tijd heb ik beleefd als een gelukkig mens, waar een gesprek allengs onmogelijk werd, maar de stilte meer inbracht dan woorden,Johannes
LikeLike