Verkiezingen gemeenteraad

We hebben weer gestemd, Coronaproef volgens de gemeente. Het rode potlood werd alléén door één stemmer gebruikt en ging daarna mee naar huis!

Weliswaar was een mondkapje niet verplicht, maar in ons dorp van ca. 11.000 inwoners waren zeven plekken om te stemmen én was het 3 dagen mogelijk om te stemmen: 14, 15 en 16 maart.
Genoeg spreiding van mensen dus.
Voor de vrijwilligers bleek dat minder leuk want ik hoorde dat in sommige stemlokalen het wel heel erg rustig was geweest en vrijwilligers zich daar hadden zitten te vervelen.

Dit jaar had ik me NIET aangemeld als vrijwilliger op het stembureau. Toen ik daarvoor gevraagd werd zaten we nog in het Coronatijdperk en waren mondkapjes nog verplicht. Dát zag ik niet zitten, zo lang, zo benauwd in één ruimte.
Ik brak daardoor wel met een jarenlange traditie overdag stemlokaalzitten en ’s avonds stemmen tellen. Mijn lief had zich wel beschikbaar gesteld om te tellen.
Deze gemeenteraadsverkiezingen waren in onze gemeente “maar” 6 partijen!
Dan is het “anders” om stembiljetten uit te vouwen en te tellen dan dat is met Tweede Kamerverkiezingen als er meer dan 30 partijen zijn. Mijn lief was dan ook deze verkiezingen voor elven “uitgeteld” thuis.

De landelijke trend met veel lokale partijen zet zich ook in onze gemeente door: Hier zijn momenteel 2 lokale partijen. één van die lokale partijen is ook nu weer het grootst geworden.

Een tijdje heb ik, de verkiezingsavond, naar de t.v. gekeken om te volgen hoe het in ons land qua stemmen toegaat, maar het kon me niet boeien. Bovendien vind ik dat doortrekken naar de landelijke trend en landelijke politici bij de gemeentelijke verkiezingen daarbij betrekken, nergens op slaan.

Wat mij bij gemeenteraadsverkiezingen ooit enorm ontroerde was dat toen ik daarbij eens achter de tafel in het stembureau zat er een buitenlandse meisje aan de tafel kwam, ze werd “begeleid” door 3 vriendinnen en stond, merkbaar, stijf van de zenuwen.
Ze legde haar identiteitspapieren op de tafel, stond te trillen. De voorzitter keek de papieren na en ik keek in een soort register waarin stond of ze mócht stemmen; alles was oké: Ze was ouder dan 18 jaar en ze verbleef, als niet EU burger, al 5 jaar onafgebroken in Nederland.

Ze kreeg een stembiljet; de meisjes juichten en begonnen foto’s te maken, het meisje veegde haar tranen af. Ze draaide zich naar ons om; Ik mag  voor het eerst stemmen! Ik leef in een vrij land!
Ze liep het stemhokje in, de vriendinnen wachtten met de telefoons in de aanslag voor het in-de-stembus-gooi-moment.

Dát was nog eens de democratie vieren!
Het lijkt voor ons allemaal zo gewoon; even gaan stemmen!
Mede door dit voorval meegemaakt te hebben, blijft stemmen voor mij altijd