Ooit viel ik van de zoldertrap en lag met verbrijzelde heup op de eerste verdieping.
Dat had een operatie en revalidatie tot gevolg.
Het protocol na zo’n heupoperatie is dat de orthopeed je na een jaar terug wil zien.
Deze week was de val voor mij een jaar geleden dus ik ging naar het ziekenhuis.
Het “protocol” schrijft voor dat je eerst een röntgenfoto moet laten maken en een klein uurtje later een afspraak met de orthopeed hebt; ruim tijd dus. Voor de röntgenfoto was ik op de vastgestelde tijd aan de beurt en had ik 2 hele bijzondere röntgenologen; een man en een vrouw.
”Alleen de broek uit graag, dan kom ik u zo halen”
En ik werd alleen gelaten in een klein hokje wat aan de “röntgen- kant” op slot zat en dat alleen van hun kant open kon worden gedaan. (Ik functioneer niet zo goed in afgesloten ruimtes)
Gelukkig werd ik meteen na het broek-uitdoen gehaald. De man liet me voor het apparaat staan maar zei eerst “Weet u dat u 2 verschillende sokken aan heeft?”
Ik had het gezien en lachte. Hij merkte op dat hij daar “echt” een aantekening van moest maken voor de volgende keer!
De toon was gezet!
De verschillende houdingen en foto’s vlogen voorbij met het gezellige gegrap met af en toe even een korte stilte omdat beide vakmensen in “het hok” moesten voor(tegen) de straling.
Ik zei vind het bijzonder te vinden, dat verplegend personeel en artsen zoveel verschillende mensen voor zich krijgen en daar allemaal maar mee om moeten kunnen gaan.
“Ik doe dit werk ruim 40 jaar en heb bij 5 mensen ooit “fout” gezeten, dus ik denk dat ik dat wel aanvoel. Van die 5x denk ik dat het aan hun lag”
Ik beaamde dat, ik zou dat dan ook denken!
Na dit gezellige bezoek “U kunt gaan hoor, de foto’s zijn gelukt, ik blijk het nog te kunnen” werd het wachten in de wachtkamer bij de orthopeed. Dat was stukken minder leuk.
Mét mondkapjes op, grote stukken van elkaar; heerste daar een oplopende spanning.
Een ouder echtpaar dat kort na ons kwam, zat constant te morren dat het te lang duurde en een buitenlandse man (ook na ons) zat constant te zuchten en op zijn horloge te kijken.
Alleen een oude dame met haar middelbare zoon (ook na ons) zaten gezellig te praten mét een scherm tussen hun in
De orthopeed liep meer dan een uur uit.
Ik denk dan altijd; hij neemt de tijd voor iemand, nu met een ander, straks met mij.
Geen spanning bij mij, gewoon mijn tijd uitzitten, maar de spanning van de anderen liet me niet onberoerd.
Het man van het oudere echtpaar ging naar de balie, hij kreeg de indruk dat andere mensen vóór gingen.
Inderdaad kwam er zo nu en dan iemand binnen, die vrij vlak daarna verdween.
Mijn conclusie: 2 artsen en wij hadden de “uitloper”.
De baliedame verzekerde de meneer dat NIEMAND vóór zou gaan, dat hun dokter 20 minuten uit was gelopen. Er werd gezucht en gesteund door de vrouw toen de man het haar vertelde.
Toen ging de buitenlandse meneer naar de balie; hij kreeg hetzelfde antwoord; de dokter loopt uit. Die man bleef nog een kwartiertje zitten en verdween toen.
Toen de buitenlandse man vertrok, ging de vrouw van het echtpaar naar de balie:
Deze wachttijd was ongehoord, ze zaten nu bijna een uur! Het antwoord van de baliemedewerkster: De dokter loopt uit.
Er werd gesmoesd tussen de man en vrouw en zij beiden verlieten briesend het ziekenhuis.
Toen zei de zoon van de oude dame hardop ”De hele wereld staat in brand en hier maken ze zich druk omdat ze moeten wachten in een ziekenhuis” waarop mijn lief toevoegde: “Hier IS een ziekenhuis en WORD je geholpen!”
We knikten alle vier naar elkaar en telden ( in onszelf ) onze zegeningen hier in Nederland in vergelijk met de Oekraïne.
Kort daarop werden wij binnengeroepen. We groetten de vrouw met haar “woke” zoon en liepen achter de assistente aan de gang door waar we in een kleine behandelkamer gelaten werden ”Dokter komt zo bij u” en de deur werd gesloten.
Vóór ik het echt benauwd kon krijgen kwam de arts binnen.
Het is een hele bijzondere, relaxte man, alle spanning vloeide weg. Hij sprak en hij draaide met mijn benen: ik had weer 90% van mijn oude heupvermogen terug en de komende 2 jaar kón daar nog iets verbetering in komen.
Daar ben ik blij mee. Over 4 jaar terugkomen voor de 5 jaarlijkse controle.
Dank u, arts, voor de kundige operatie, en de nazorg.
Dag ziekenhuis, dag spanning.
Op naar de koffie!
Elke dag wat - blog 