Kunst & Taal

In 2018 (13 mei) schreef ik een blog over onomatopee een woord dat, fonetisch, het geluid dat het beschrijft, nabootst of suggereert.

Voorbeeld van een onomatopee zijn de werkwoorden zappen, kraken, piepen en hikken, je hoort het geluid al als je het woord zegt. Dat is ook bij sommige dieren die hun naam noemen, zoals de tureluur, kievit, tjiftjaf en oehoe

Ook andere talen kennen onomatopeeën: in het Turks is klittenband cirt cirt en, in het Engels is piepen to beep. Deze buitenlandse woorden geven, zelfs voor Hollandse oren, de geluiden goed weer.

Onlangs kwam ik deze term Onomatopee weer tegen, maar dan in een andere context; de naam van een kunstwerk!

Ik begreep de naam Onomatopee van dit kunstobject, gemaakt door Nicolas Dings niet zo goed, er was uitleg voor nodig.

De bank staat in een beeldentuin in een park (Amersfoort) waar ’s zomers veel blauwe reigers schijnen te komen. De leuningen  zijn dan ook  geïnspireerd op de blauwe reiger.
In de zitting van terrazzo*) ook wel granito of marmori(e)t genoemd, zijn de woorden “schrèèèk” en  “kreik”  gegraveerd.
En nu komt de klanknabootsing aan bod: deze geluiden geven de klanken weer die een blauwe reiger, volgens de kunstenaar, produceert.

*) Terrazzo= terras in het Italiaans; het materiaal is gemaakt van marmerkorrels in cementgedrukt. Behalve vloeren worden er ook aanrechtbladen van gemaakt.