Mijn broer en ik verschilden veel in jaren. Toen ik nog jong was vertrok hij naar Engeland om daar te wonen, te werken en uiteindelijk ook te trouwen.
Mijn broer kon moeilijk met emoties omgaan. Hij sprak zelden over wát en hóe hij zich voelde.
Eén keer liet hij zijn schild zakken en vertelde hij me over een maat die met hem in een ver land was om daar de orde te handhaven Die maat was daar op een mijn gestapt.
Die gebeurtenis hem had doen beseffen dat je moest leven of iedere dag je laatste kon zijn. Je moest genieten in het leven!
En dat kon mijn broer; GENIETEN. Als hij in Nederland was, op zakenreis of op familiebezoek, was hij de sprankelende persoonlijkheid die ALLES uit het leven haalde!
Hij en ik hadden een vast ritueel als hij in Nederland was. Samen naar het centrum van het dorp waar we beiden geboren zijn.
We hadden allebei een hekel aan winkelen, maar etalages kijken vonden we wél leuk. Bovendien moest hij altijd IETS meenemen voor zijn vriendin van dat moment en zijn secretaresse
In de praktijk kwam dat er op neer dat we een parfumerie instapte, hij luchtjes uitzocht voor de betreffende dames en die flesjes dan mooi liet inpakken.
Daarna was de weg vrij om samen op een terrasje te zitten en koffie te bestellen mét dubbel slagroom. Daarbij konden we dan bijpraten!
Mijn broer was gul, alles wat ik zag en mooi vond kon ik van hem krijgen.
Ik had mezelf al jong aangeleerd dat ik in zijn bijzijn NIETS hoor- of zichtbaar mooi zou vinden.
Op één van zijn bezoeken waren we samen weer in zo’n chique parfumeriewinkel, liet hij (dure) flesjes inpakken terwijl ik wat rondkeek. Onder glas zag ik een beeld van een armbandje liggen.
Ik voelde mijn broer achter me komen staan en dacht het bekende “Wil je dat hebben?” te gaan horen. Maar die zin kwam niet.
Hij volgde mijn blik keek naar de handjes en zei “jij en ik”
Een weliswaar korte, maar voor zijn doen, emotioneel geladen opmerking.
Dié opmerking maakte dat ik deze keer wel “ja” zei toen hij vroeg of hij het me cadeau mocht geven.
Ik droeg het heel lang iedere dag en nacht.
Totdat, het goud(kleurige) eraf ging, raar vlekkerig werd. Het armbandje ging een tijdje in een sierraadkistje.
Later wilde ik het graag weer aan, dus verfde ik het vlekkerige goud zilverkleurig. Het knapte er niet van op (in tegendeel)
Het ging weer in een kistje en kwam er niet meer uit, totdat….
Lockdown!
Veel binnen, veel tijd, laden en kastjes opruimend kwam ik het sieraad met de handjes weer tegen: tranen rolden uit mijn ogen, mijn broer is inmiddels overleden, maar ik hoor zijn stem weer: “jij en ik”
Ik wil het armbandje weer dragen, maar dan in volle glorie.
Onlangs ben ik naar een edelsmid gegaan*).
Ze heeft haar werkplaats in een prachtig oud gebouw, een, in ateliers en expositieruimte omgebouwde krachtcentrale (met café-restaurantfaciliteit.**)
Ze lachte me niet uit om het simpele armbandje, ze ging kijken of het te vergulden was en zo opgeknapt kon worden zodat het weer gedragen kan worden.
Onlangs kreeg ik een mail dat het klaar was.
In haar atelier en prachtige expositieruimte kreeg ik het “herstelde” armbandje weer terug.
Ik ben er zó blij mee en draag het weer.
Niet meer ’s nachts, niet meer onder de douche. Ik ben er nu een stuk zuiniger op!
*) Edelsmid Natalie Hoogeveen -https://nataliehoogeveen.jimdo.com/
**)https://caferestaurantdekrachtcentrale.nl/
Elke dag wat - blog 
Hoi Baars, Fijn dat de tijd, die niet echt is, toch de wond van het verlorene kan herstellen. En het is dus niet de tijd maar jou stille waarschijnlijk zonder woorden geuite wens om dat moment terug te beleven. En zo gebeurd het, Johannes
LikeLike
Wat een prachtig verhaal over een broederband, die eens was en nog steeds is.
LikeLike
Dank voor het compliment. Blij dat ik goed heb kunnen verwoorden hoe het voelde en nog steeds voelt.
LikeGeliked door 1 persoon