Ieder jaar wordt het Amsterdam Amsterdam Lightfestival georganiseerd.
Dit jaar zou het voor de 10e keer zijn en feestelijk!
Covid-19 gooide roet in het eten: De lichtkunst is er wel (17.00-22.00 uur) maar het “festival” is weggelaten. Vanaf 19 december waren de commerciële pleziervaarten verboden (met eigen bootje en max.4 personen mocht nog wel),langs de kunstwerken lopen mag wel, maar met maximaal 4 personen.
We waren wel van plan naar de hoofdstad te gaan, lichtobjecten kijken, maar het kwam er steeds niet van.
A.s. zondag is de laatste dag, dus we moesten snel actie ondernemen.
Vrijdagnamiddag schikt ons allebei.
We gaan met de auto naar een treinstation naar Diemen, daar is de auto gratis te parkeren, alleen….. het parkeerterrein is nu bezet door bouwspullen en bouwketen, géén mogelijkheden voor het parkeren van auto’s meer. (We zijn, door COVID, al zo lang niet met de trein naar Amsterdam geweest)
Gelukkig vinden we toch een gratis parkeerplek niet te ver van het station
We stoppen onze OV kaart in de tourniquet; ik kan er door mijn lief niet; te weinig saldo. Terwijl er toch op allebei onze OV kaarten ongeveer € 40,- moet staan.
Geen nood er is een opwaardeerautomaat vóór het station.
Helaas doet deze maf! Het apparaat waardeert niet mijn liefs OV saldo op!
We voeden de machine nog met onze pinpas, maar deze spuugt hij uit.
Geen trein voor ons vandaag!
Mijn, in Amsterdam geboren lief, stapt weer in de auto en rijdt ons naar Amsterdam.
Het vervoer met eigen auto én parkeergeld kost dan wel wat meer, maar dan heb je ook wat: of liever iets niet: mondkapje in de auto niet verplicht! Vrij ademen!
Nog nooit hebben we Amsterdam zo rustig meegemaakt, brede straten met amper auto’s.
Eenmaal uit de auto en uit de parkeergarage blijkt Amsterdam berekoud te zijn, er waait een guur windje.
We zien wel meteen ons eerste lichtkunstwerk; Hollandser kan het niet: een grote bos kleurige, verlichte, TULPEN!
We lopen bruggetjes over en zien in de grachten mooie lichtsculpturen, maar ook verlichte bruggen en straten. We blijven niet te lang ergens kijken want het lijkt wel of er langs de grachten deuren openstaan en het tocht: een koude wind bijt in je snoet.
Als we nog niet eens de helft van de route gelopen hebben gebeurt er iets heel vervelends, tenminste het is vervelend in CORONAtijd: we moeten allebei plassen. Geen restaurant of café open, wel een snackbar om iets af te halen, maar ZONDER gebruik van toilet.
We lopen nog wat verder met samengeknepen billen, maar de pret is er af.
Mijn lief weet een kortere route en brengt ons beiden snel terug bij de parkeergarage.
We moeten nog een tijdje rijden voor we Amsterdam uit zijn en dan nog naar huis!
Ik zal u het verhaal van onze thuisreis besparen; het was “beklemmend”
Eenmaal thuis; snelle Coronavrije (tenminste dat hopen we) toiletten (voor ieder één want wachten is nu geen optie), warmte én een heerlijk kopje cappuccino ………………
Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Elke dag wat - blog 