In Nederland schijnen jaarlijks zo’n 63.000 bruiloften plaats te vinden.
Afgelopen tijd was dit, door Corona, wat minder dan vorig jaar: ca. 50.000 ( én ca. 24.000 stellen sloten een geregistreerd partnerschap)
Veel stellen willen graag trouwen met alles “erop en eraan” zonder de beperkingen die nu door de Corona worden opgelegd: ze stellen het soms uit tot een tijd waar “alles” weer kan en mag.
Ooit was er alleen het kerkelijke huwelijk, pas sinds 1784 toen hier een Verordening van het Huwelijk werd afgekondigd werd het huwelijk niet langer gezien als een sacrament (gewijde handeling) maar als een burgerlijk contract.
En pas toen Nederland onder Frans gezag kwam (1795-1813) werd de Franse Echtscheidingswet hier van kracht en kon er behalve getrouwd ook gescheiden worden!
Ik las een versje over de kleur van de trouwjurk in de periode net ná de Eerste Wereld Oorlog:
“Blauw geeft trouw,
groen gaat aan de haal,
wit brengt liefde,
geel kijkt scheel,
rood is brutaal,
zwart de dood.”
Een trouwjurk had ook met status te maken, mensen met weinig geld trouwden vaak in hun “beste” jurk en pak (dat kostte geen geld meer en kon later ook nog gedragen worden)
Er was ook een gezegde over de stoffen die voor een echte trouwjurk gebruikt zouden moeten worden: satijn zou ongeluk brengen, fluweel armoede, een zijde jurk was het beste geschikt
Invloedrijke personen die trouwden bepaalden later ook de trouwmode; Zo trouwde Koningin Victoria met haar Albert van Saksen-Coburg in februari 1840 in Londen in het WIT.
Hierna zouden veel bruiden haar volgen en ook in het wit trouwen, een kleur van rein- en puurheid.*)
Ook de bruidsboeket was niet altijd zoals wij die kennen; het bevatte heel vroeger géén bloemen maar kruiden**) en specerijen die dienden om de boze geesten te verjagen en soms zat er ook graan in, symbool van de vruchtbaarheid.
Weer heeft koningin Victoria de toon gezet om tijdens háár huwelijk een bruidsboeket te hebben van bloemen!
De oorsprong van het gooien van het bruidsboeket vond ik zelf verrassend.
Vroeger geloofde meisjes en vrouwen dat een stukje van een (gedragen) bruidsjurk geluk bracht. Dus was het belangrijk een stukje van een bruidsjurk te bemachtigen.
Aan het eind van het feest werd de bruid “gepakt” en haar jurk in stukken gescheurd. Onnodig om te zeggen dat de meeste bruiden dit NIET leuk vonden en liever hun bruidsjurk wilde heel houden. Zij “bedachten” dus dat het vangen van de bruidsboeket de volgende bruid zou opleveren. Eigenlijk was het gooien van het bruidsboeket een afleidingsmanoeuvre voor de bruid om veilig (met de jurk) weg te komen.
Geen idee of er een grond van waarheid in dit verhaal zit, maar “apart” is het wel.
Ook las ik iets over het ontstaan van een “hoge” bruidstaart.
Die lagen taart zouden zijn ontstaan doordat het vroeger gebruikelijk was voor gasten (in Engeland) om een (zelfgebakken) “koek” naar een bruiloft mee te brengen; deze koeken werden opgestapeld en zo ontstond de “taart” in lagen.
Ik las ook ergens dat een bruidstaart in lagen “verzonnen” was (wéér) door Koningin Victoria; zij had een bruidstaart van een meter breed en wilde bij de bruiloft van haar dochter een grotere taart, vandaar de lagen!
*) Zij droeg geen kroon, maar een diadeem ten teken dat ze trouwde als vrouw, niet als vorstin
**) De geur van dille zou lustopwekkend zijn
Elke dag wat - blog 
Hoi Baars, Wat een ontwikkelingen rondom het huwelijk, tradities en katholieke rituelen, en in de Franse periode, zoals jij aangaf, konden we ook weer scheiden, het huwelijk ontbinden. Eén ding is zeker, een religieus gezegde blijft van kracht : Wat God samengevoegd heeft, scheidde de mens niet., dit alleen voor de mensen die daar rotsvast op vertrouwen. De tradities worden wisselend , wel of niet, gevolgd en tegenwoordig is een verband tussen mannen en vrouwen toegevoegd aan de vastlegging van een huwelijk, waar de meningen nog over verdeeld zijn. Johannes
LikeLike