Verzorgingshuis

Vele jaren geleden ging mijn schoonmoeder naar een verzorgingshuis..
Een leuke kamer waar een aantal van haar eigen spulletjes in konden staan, zodat ze de vertrouwde sfeer van ”thuis” kon meenemen.
Ze werd er niet gelukkig; wilde niet aan activiteiten meedoen en bleef op haar kamer.
Op een gegeven moment werd ik gebeld; foute boel.
Schoonmoeder had geprobeerd haar polsen door te snijden.
Het was niet fataal, wel veel bloed dat ik, zodra ik bij haar binnenkwam eerst uit het vloerkleed halen moest.
Ik wilde eerst praten over haar daad en het waarom.
Zij niet.
Na een gesprek met haar (én het boenen van de vlek in de vloerbedekking) kreeg ik een gesprek met de directrice. Het kwam er op neer dat ze UIT dit tehuis moest; men was niet ingericht op dit soort patiënten.
Er was meer geestelijke zorg nodig.*)

Dat tehuis was ooit, in 1926, als klooster gebouwd mét een ziekenafdeling én een afdeling voor ouderenzorg. Omstreeks 1956 meldden zich er zoveel bejaarden voor zorg aan, dat besloten werd elders een klooster te bouwen zodat dit hele gebouw gebruikt kon worden voor de verzorging van ouderen.

Begin jaren zeventig voldeed het gebouw niet meer aan de, toen gestelde wooneisen en, aangezien renoveren en verbouw geen haalbare kaart bleek, werd het oorspronkelijke klooster in 1974 gesloopt.
Het nieuwbouwplan had nogal wat voeten in de aarde, Er waren onder andere protesten van omwonenden waardoor de bouw vertraging opliep (men was bang dat door de hogere bouw minder zon in huis en tuin zou schijnen én ze, vanwege de hoogte van de nieuwbouw, ook slechtere t.v.-ontvangst zouden krijgen)

Pas in 1978 keerden zusters en bewoners ( die 4 jaar in Haarlem verbleven hadden) terug naar hun vroegere plek.
Ik las dat het huis bij het 10 jarig bestaan in 1988 honderd tweeëndertig bewoners telde en zestig personeelsleden.

Onlangs werd een alleenwonende vriendin aan haar beide voeten geopereerd.
Dat hield in dat ze een tijdje verzorging nodig gaat hebben. Die verzorging kon plaatsvinden in het tehuis waarin mijn schoonmoeder ooit gewoond heeft

Zodoende kwam ik onlangs, na vele jaren, weer in dit tehuis op bezoek.
In plaats van drukte in de hal en bij de ingang (er was altijd wel een oude dame of heer die op een taxi wachtte, haar of zijn bezoek tegemoet liep of “gewoon” bij de ingang zat) was de hal nu verlaten.

Het blijkt dat ook dit gebouw gesloopt gaat worden.
Hele verdiepingen zijn al leeg, er is weinig reuring in het hele gebouw.
Nog 13 patiënten zijn er, hoorde ik van mijn vriendin: alleraardigst personeel, maar wel weinig

Een kamer met uitzicht op de tuin, waar een soort bulldozer een heg aan het uittrekken is; geen vrolijk gezicht.

Mijn vriendin wordt goed verzorgd, maar om het hele huis heen is alles bezig met voorbereiding van de sloop.
Op de plaats van dit gebouw komt een geheel nieuw zorgcentrum, dat in de loop van 2023 klaar zal zijn.

*) Mijn schoonmoeder kwam terecht in een ander tehuis waar méér zorg gegeven kon worden; daar voelde ze zich beter thuis en daar heeft ze tot haar (natuurlijke) dood toe gewoond. (Ze werd 93 jaar)

2 gedachten over “Verzorgingshuis”

Hoi Baars, wat triest dat je vriendin in zo een gedoemde situatie terecht moest komen. Moet je verblijven in zo een tehuis dan is rust een absolute noodzaak en daar lijkt het niet op. Een ander indruk bij mij is dat er snel tot afbraak worst besloten en dat zo een gebouw wordt voorbereid tot afbreken, hetgeen dus geen rustige situatie met zich meebrengt. ,jammer.Johannes

LikeLike

Beantwoorden