In 1945 vestigden zich monniken van de Orde der Benedictijnen*), die oorspronkelijk uit Oosterhout kwamen, in kasteel Slangenburg dat 4 kilometer van Doetinchem ligt. Ze restaureerden het en leerden daar metselen
Er was, zo vlak na de oorlog weinig bouwmateriaal beschikbaar én de monniken waren arm, dus bouwden ze eigenhandig van afgekeurde straatstenen hun abdij 1948-1952. (gelegen aan de Abdijlaan, no 1.)
De abdijkerk is een kopie op schaal van een Romaanse kerk (Saint Philibert in Tournus, Frankrijk)
De abdij is niet toegankelijk voor rondleidingen; een paar dagen te gast zijn kan wel.
We lopen rond op het terrein, een serene rust daalt over ons neer.
Dat rustgevoel blijft bij ons als we in het gebied om de gebouwen lopen
Het lijkt of hier veel door de natuur gevormde kunstwerkjes staan in de vorm van boomstronken
Er staan meer stillevens met hout en koekoeksbloemen, met prikkeldraad, met glooiingen met bladeren, en knoedels boven- en ondergrondse boomwortels, en er is een rij kale bomen, die als een rits soldaten in gelid langs een pad staan
Een prachtig bos en hoewel de herfst al is ingetreden, is er nog veel heldergroen.
Aan de rand een maisveld beschenen door de zon, waar af en toe een gele kolf voorzichtig uit haar bladhoesje probeert te breken.
Een genot om hier rond te lopen.
We zijn niet de enigen; mensen die hun hond uitlaten, jonge mensen met rugzakken en stoere wandelschoenen (gasten van de abdij?) en mensen die net als wij om de gebouwen heen lopen en door het bos wandelen. Wel allemaal stil met een knikje in het voorbijgaan.
*) Volgelingen van Benedictus van Nursia (480-547)
Elke dag wat - blog 
Goede morgen Baars, Je verhaal over het klooster, abdij, heeft bij mij alweer mijn eigen kloosterverhaal wakker geschut, daarover straks meer.
Je verhaal over jullie bezoek aan de zelfgebouwde abdij die je niet kon bekijken van binnen (de eerste serie foto’s is van deze abdij toch?) leverde buiten om de gebouwen al snel een serene rust op, zoals jij die omschreef. Bijzonder, dat bij kloosters buiten de stad (inde stad meestal in het gebouw, stadsleven hoorde daar niet) altijd de aanwezigheid van Onze Vader merkbaar is. Mooi is dan ook je tekst over de stillevens rondom, waarbij het woord stilleven bepalend is.
Samen met een kennis hebben wij een klooster voor een week bezocht, inclusief eten en verblijf tegen uiteraard betaling, bij een orde waarvan de naam mij is ontschoten en gelegen was aan de Belgisch/Nederlandse grens in de buurt van Helmond, vanwaar uit wij een fiets huurden en zo het klooster bereikten. Ik heb buiten wel de rust herkend, maar binnen ook de stilte , mede omdat het een orde was waar er niet gesproken werd , zeker niet tijdens de maaltijden. Elke dag en nacht korte lof diensten, die we konden bijwonen via een daarvoor gemaakt balkon en heb daar rijkelijk gebruik van gemaakt. De diensten kon ik volgen in het Nederlands neergelegd in daartoe gemaakte geschriften. Katholieke diensten, die ik dacht nooit te willen volgen (opgegroeid in Katholiek Breda en keek als N.H. opgevoed kind vreemd tegen de Katholieke vorm aan. De diensten in het klooster bezocht ik met plezier, ook veel gekletst met de nog spaarzaam aanwezige kloosterlingen en met een fijn gevoel weer naar huis. Lange reactie geworden, maar dat kon ook niet uitblijven, liefs Johannes
LikeLike