Niet alleen sterven

Een hospice  is een instelling met een huiselijke sfeer die zich in terminale zorg heeft gespecialiseerd. Doel van de hospicezorg is de kwaliteit van leven van terminale patiënten zo goed mogelijk te houden of te krijgen in de laatste periode van het leven.

Ik kwam voor het eerste met hospices in aanraking toen mijn schoonzus terminaal patiënt was en uit het ziekenhuis ontslagen zou worden, maar niet thuis (ze woonde alleen) wilde sterven

Ik was degene die hospices ging bezoeken om te zien of ze daar sterven kon en bracht haar daarvan verslag uit. Het was een moeilijke tocht langs allerlei instellingen. Mijn schoonzus was 53 jaar toen ze was opgegeven en tot het laatst toe bij haar volle verstand. Ze wilde, als de pijn te hevig werd en ze geen kwaliteit van leven meer had, voor euthanasie kiezen.
Dát was het probleem bij de hospices, de meesten waren christelijk en wilden hier niet aan mee werken, zodat  van opname in zo’n instelling geen sprake kon zijn (dit speelde zich eind vorige eeuw af)
Slechts één hospice kon hieraan meewerken, maar het was zo vol dat de enige plek waar ze haar op dat moment konden plaatsen een piepklein kamertje was. Na overleg met mijn schoonzus besloten we dit NIET te doen.*) Dát was mijn ervaring met hospices.

NU las ik een artikel over een  ander soort, heel bijzonder hospice: één voor verwaarloosde en terminaal zieke dieren. Alexis Fleming, gediagnosticeerd met de ziekte van Crohn ( chronische ontstekingsziekte van de darm) had veel pijnen, kon niet werken en zat, naar eigen zeggen veel op internet. Daarop vond ze een site over gedumpte, mishandelde honden met slechte gezondheid, die afgemaakt zouden worden. Dit trof haar zo dat ze een fundraisingsite opzette. Deze werd een enorm succes en uiteindelijk is hieruit haar hospice voor dieren ontstaan; het schijnt het enige hospice voor verwaarloosde en terminaal zieke dieren ter de wereld te zijn.

Ze schreef er ook een boek over: “No life too small”.
Het hospice is in Schotland: in Kirkcudbright, een havenplaats aan de rivier de Dee.

In het artikel over Alexis en haar hospice trof me één alinea zeer.
Alexis vraagt zich, bij het overlijden van elk dier altijd af “Wat precies maakte jou nou jou?”
Ze weet het antwoord niet.

Ik vind het een heel mooie gedachte om, als er iemand gestorven is, je, als nabestaande, af te vragen Wat maakte DIE persoon nou precies DIE persoon?
Een na(her)denken over dié persoon,  over zijn of haar specifieke kenmerken, die onderscheidend waren.
Ik neem deze gedachte mee in mijn verdere leven.



*) Mijn schoonzus heeft gekozen voor euthanasie en mocht uiteindelijk in het ziekenhuis waar ze lag sterven met ons om haar heen. Ze is vredig ingeslapen.