Buitenlandse slagers

Als mijn lief in de tajine (aardenwerken stoofpot) wil koken ga ik, voor lamsvlees, meestal naar de slagerijafdeling van een Turkse supermarkt.

De eerste keer dat ik er kwam en vroeg of hij lamsvlees had en hij ja zei, zag ik dat hij de hapklare blokken uit een bak haalde waarin ook kruiden zaten. Ik vroeg of hij ook ongekruid lamsvlees had.
Hij zette grote ogen op; – Ik kruidt goed –
Ik verzekerde hem dat het daar niet aan lag, maar dat mijn lief zelf het vlees wil kruiden, elke keer weer anders afhankelijk van het recept.
“Wat maakt hij dan?”
Ik zei dat ik niet weet hoe de recepten heten, maar dat er deze keer met, behalve lamsvlees, ook abrikozen, rozijnen en noten in gingen (die had ik net gekocht)
Hij keek me bevreemd aan.
Ongekruid lamsvlees had hij niet “klaar” liggen, maar hij kon het wel verzorgen. Kon ik om 4 uur terugkomen? Dat kon ik. Dat deed ik.
Het  vlees en ook het gerecht, waren heerlijk.

Ongeveer 3 weken later kwam ik weer in de winkel en vroeg of hij ongekruid lamsvlees had, hij wees naar achter, waar zijn zoon in het slagerijgedeelte stond.
De vader riep iets Turks naar de zoon, waarop de zoon in het Nederlands terugriep ”Ongekruid? Waarvoor dat dan?”
Het Hollandse antwoord van de vader deed me glimlachen ” iets met muesli of zo?”
Kennelijk hadden onze ingrediënten hem een associatie met muesli gegeven.
Ik kreeg ongekruid lamsvlees in blokjes!

De Turkse supermarkt is weg, er is nu een soort snackbar in het pand gekomen.
Dus moest ik op zoek naar een andere “lamsvleesleverancier”.
Ik vond er één, deze keer een Marokkaanse supermarkt met slagersafdeling.
Lamsvlees? Ja dat had hij.
Ongekruid? Ja, natuurlijk ongekruid. Hij pakte het vlees en ging het voor me in blokjes snijden.

We raakten aan de praat en ik vertelde dat wij zo’n 3x per week vlees aten.
– Dat is meer dan wij –  
Dát was niet het antwoord dat ik van een slager verwachtte.
Hij vertelde dat in Marokko heel veel arme mensen wonen die nooit vlees aten; zij vroeger ook niet.
Nu, hier in Nederland slechts 2x in de week, ook om het “bijzonder” te houden.
– Wij , islamieten, eten veel vis. In Marokko kleine visjes, maar in Nederland hebben ze veel soorten vis, ook grote zoals heilbot –
Hij glunderde:  – Wij, in Nederland zijn de beste in vis!-
Ik glimlachte ook.

Hij had zich in ons korte gesprekje tot de Marokkaanse gemeenschap, tot de Islamitische -en tenslotte ook  tot de Nederlandse gemeenschap gerekend!
Over integreren gesproken!
Ik ging met een zakje brokken lamsvlees naar huis

Het gerecht was weer heerlijk met een enorme variatie aan geuren en smaken ( de meeste kruiden kwamen vers uit de tuin)
Lekker vlees, goede slager.
Daar komen we terug!