Andere tandarts(en)

MIJN tandarts was al op vakantie hoorde ik aan de telefoon.
“Eén van de andere tandartsen dan maar?”
Ik parkeerde mijn op hol slaande angst “even” en zei “ja”
Ik kon de volgende dag terecht.

De “andere” tandarts was een vrouw, efficiënt, rustig en aardig (óók nadat ik gezegd had dat ik een stresskip ben en bang)
Ze keek in mijn mond, ontdekte iets “vreemds” en onderzocht het. Ze had “dit” nog niet eerder gezien.
Twee (röntgen) foto’s later bevestigden het wat ze al dacht: foute boel!
Er waren 2 mogelijkheden:

1.het nog “even” aankijken, met het risico dat ik tussen nu en… meer pijn zou krijgen
2.de kies trekken.

Het was allemaal “erger” dan ik me had kunnen voorstellen; een uur met mond open, een soort plastic ring in mijn mond die hem openhield; het hoge geluid van de boor, het wrikken, het afbreken van de kroon en de smaak van bloed.
Maar, vanaf het begin, deed het, na een flink aantal verdovingsspuiten, géén pijn en de tandarts vertelde ALLES wat ze ging doen, hetgeen mij iets minder angstig maakte.

Met verbandgaasjes op de wond, een enorme bloedsmaak in mijn mond, 2 velletjes met getypte instructies voor “erna” en een verdoofd gevoel in tong en lip én met een stukje goud van de kroon in mijn hand liep ik een uurtje later de spreekkamer uit.( natuurlijk ná de tandarts en assistente bedankt te hebben)

Hierna zou het, na een “beetje” pijn afgelopen moeten zijn. Helaas het liep anders.
De pijn werd na 2 dagen zo heftig dat ik meer “tegen het plafond zat” dan op de bank.
Paracetamol (8 per dag mag) waren niet genoeg om het leven dragelijk te houden
Toch maar even doktersdienst bellen voor een vervangende tandarts ( toen was mijn kaaktrekkende tandarts óók op vakantie)

Wéér stress voor (weer) een andere tandarts. Minder dan eerst omdat de pijn geen ruimte gaf voor iets erbij, laat staan stress. De praktijk zat die dag vol, maar na telefonisch overleg mocht ik na sluitingstijd komen. Lief!!
Even over 5 zette mijn lief me af bij de andere tandartsenpraktijk.

Een (weer) vrouwelijke tandarts verwelkomde mij in een bijzondere tandartsspreekkamer; wit met paarse stoel en accessoires ( de paarse kleur heet BES vertelde ze me later)

“Ik ga niets doen, eerst alleen even kijken met alleen een spiegeltje” probeerde ze me gerust te stellen.
Eén blik van haar naar mijn niet-meer-bestaande-kies en ze wist het al:
“tandkasontsteking
Extreme pijn, duurt 14 dagen, weinig aan te doen, alleen pijnbestrijding”

Ik heb nog nooit een dokter (of tandarts) horen zeggen dat ik van welke ingreep dan ook extreme pijn ga krijgen (het woord alleen al) meestal zeggen ze dat het “nauwelijks pijn” gaat doen, of “met paracetamol goed onder controle te houden pijn”
Deze tandarts wond er geen doekjes om: PIJN, EXTREME pijn, 14 dagen!!
Ik kreeg antibiotica, pijnstillers en maagbeschermers voor die pijn.

Hiermee zou het afgelopen kunnen zijn, maar het verhaal gaat door.
De pijnstillers: 1 per 8 uur, werkte 4 uur en daarna de ging de pijn van erg naar ondragelijk.
Na 5 dagen, max. 4 uur slaap per nacht toch maar de (laatst bezochte) tandarts gebeld; zij was NIET na mijn bezoek met vakantie gegaan!

Ik kon laat in de middag komen, eerder had ze echt geen plek; ze stelde voor om te bellen als er een patiënt uitviel. Lief.
Er viel géén patiënt uit, maar ze belde toch dat ik eerder komen kon.[Ze was wat eerder klaar met een patiënt, de volgende was er al, dus die erachteraan. Toen was er plek gekomen voor mij!]

Na een blik van haar in mijn mond: flink ontstoken én een foto (of er misschien iets in mijn kaak was achtergebleven, wat gelukkig niet zo was) bleek de enige mogelijkheid zwaarder pijnstillers te gaan gebruiken: opiaten.
Normaal had ik gezegd : in géén geval (ik houd graag controle) maar ik zat nu op de bodem van de pijnput: alles beter dan zo nog een week doorgaan.

Tandkas ontsteking, nog nooit eerder van gehoord: NU WEL