Souvenir – Istanbul

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

Istanbul is oorspronkelijk in 667 v.Chr. gesticht door Griekse kolonisten en werd door hen Byzantium genoemd. Het was ooit als Constantinopel de hoofdstad van het Byzantijnse Rijk en later werd het onder de naam Istanbul (een Turkse verbastering van de Griekse wegaanduiding voor “naar de stad”)  de hoofdstad van het Ottomaanse Rijk.

Nu is het een stad in het Europese én Aziatische deel van Turkije, heeft meer dan 15 miljoen inwoners en is daarmee de grootste stad van Turkije en een geliefde toeristenplaats (vóór de Coronatijd zo’n 5,5 miljoen per jaar!)

In Istanbul kun je niet zijn zonder “ergens” thee te drinken.
Thee, çay in het Turks, krijg je in kleine glaasjes met een schoteltje eronder; het is een teken van Turkse gastvrijheid.
Door het drukke Istanbul heen zie je overal mannen met dienbladen met glaasjes çay erop, voor de werkende mens, in winkels, kantoren, voor bouwers en kantoorpersoneel.
Overal zie je theeglaasjes staan: in hoekjes bij lantaarnpalen en op vensterbanken buiten (die lege glaasjes weer worden opgehaald)
Dus heb ik 2 theeglaasjes mét schoteltje gekocht, als herinnering aan deze bruisende stad!

Net zoals je om de thee in Istanbul niet heen kan kun je ook niet om Nazar  = Arabisch (نظر) betekent “blik” heen. Het volksgeloof zegt dat mensen met helderblauwe ogen een ongelukbrengende blik hebben, een blauwe ogig amulet kan die ongeluksblik neutraliseren.
Het is HET populairste souvenir uit Turkije; als sleutelhanger, als koelkastmagneet, overal zie je het in terug.
Een “must” voor de hedendaagse toerist!Normaal doe ik niet mee aan iets dat persé moet, maar een amulet kan ik niet weerstaan.
Onze ogen zijn wel blauw, (maar niet helder blauw) voor de zekerheid hangt onze Istanbulamulet op ons toilet (kan het voor gasten eventueel “onze blik neutraliseren” wat wie wil ongelukbrengende ogen hebben?

We kochten ook iets minder “typisch” Turks, meer Chinees van oorsprong eigenlijk; iets van zijde.
Zijde was ooit een exclusief weefsel uit China (het verhaal gaat dat ooit een Chinese keizerin in de tuin onder een moerbeiboom thee dronk, toen een zijderupscocon in haar thee viel, ze viste die uit haar thee en liet de cocon, gedroogd ontwarren,. Ze vond de draden zo mooi dat ze meer van die cocons uit de moerbeibomen liet halen en ontwarren en van de zo verkregen draad kleding liet weven)

Oorspronkelijk was zijden dan ook een exclusief weefsel; alleen de keizer en zijn familie mochten zijden stoffen dragen [om één kilo zijde te krijgen zijn 6000 rupsen nodig]

In de 6 eeuw wilde de Byzantijnse keizer Justinanus “het geheim van de zijde” ontrafelen. Hij stuurde 2 monniken op een succesvolle spionagemissie; ze smokkelden de eitjes van de zijdemot in hun pelgrimsstaf mee naar Constantinopel. Dáár werd een zijdecultuur opgezet en dáár kochten wij nu, in Istanbul, 2 met op Picasso geïnspireerde zijden kussens.

Eerlijk gezegd heb ik géén idee wat Picasso met Turkije heeft, of de Turken met Picasso ( Het was wel zo, dat er rond 2000 een “gestolen” werk van Picasso daar opdook).Wij zagen in Istanbul talloze winkels met geborduurde zijden kussenovertrekken en in het winkeltje waar wij onze kussenovertrekken uitzochten, spraken deze “Picasso’s” ons het meeste aan!