“Het is de natuur”

We hebben nog geen vakantieplannen.
Corona staat het vakantieplannen maken (nog steeds)  in de weg.
Familieleden gaan een weekje (in Nederland) weg en vragen of wij op hun huis en haard willen passen.
In een ander gedeelte van Nederland.
Het klinkt als een “beetje” vakantie.
Change of scenery.

Een huis met een mega grote tuin, een vijver en een kas.
Planten en vijver te verzorgen én 3 katten.

Lezers van mijn blogs weten dat ik geen kattenmens ben.
Katten eten (vijver) vissen (onze huisdieren) én vogeltjes en ze en mollen kikkers (onze “wilde” tuindieren)
Ik wéét dat dat de natuur is, maar ik wil graag de dieren, op het kleine stukje grond op aarde dat wij het onze mogen noemen, beschermen.
Dat kunnen we niet; beschermen.
Katten klimmen over de schutting, kruipen door heggen: ze zijn er, als ZIJ dat WILLEN.
Vandaar mijn aversie tegen katten.

Deze 3 katten (waar we al eerder op hem gepast) zijn binnen leuke beesten met individuele karaktertjes.
Twee van de katten werden door hun kattenmoeder ergens “gedropt”
Bij één, van oorsprong wilde kat, is dat nog duidelijk te merken; hij houdt afstand, is eenzelvig.


Ik ben altijd vroeg wakker. Helemaal in een andere omgeving.
Als ik om half zes mijn blog beneden aan het typen ben ( ná eerst de kattenbeesten gevoerd te hebben!) hoor ik het kattenluikje open en dicht gaan.
Ik zie een kattenbeest binnenkomen mét ………….een vogeltje in de bek.
Ik gruw.

De dader

Dit is het moment waarop ik direct naar huis wil en de boel de boel te laten, maar dat doe ik natuurlijk niet.
Het kattenluikje gaat weer, poes nummer 2 komt binnen, spring op de rug van nummer 1 om zijn prooi af te pakken. Het gaat vlug, een fractie van een seconde en het piepkleine musje fladdert tegen het raam.
Een kat springt.
Gelukkig mis.
Ik grijp het musje, dat tegen het raam fladdert, vóór de twee katten het doen, sla met mijn (goede) been de deur achter me dicht en sta in de hal (alleen, zonder poezenbeesten) met een klein musje in mijn hand.

Ik laat in dat halletje onze beide harten, van de mus en van mezelf, eerst hun normale tempo weer hervinden en probeer dan met één hand de voordeur open te maken. Dat lukt na een paar pogingen.
Twee poezen zitten binnen, wáár is nummer 3?
Ik loop naar een door planten overwoekerd afdakje en wil het musje daarop zetten; het musje denkt er anders over en vliegt zodra mijn hand een beetje opengaat de vrije lucht in.
Gelukkig alles “werkt” zo te zien nog.

Ik loop naar binnen en sluit de voordeur.
Eén kat zit op de vensterbank en snuft tegen het raam waar het vogeltje fladderde; de ander zit onder tafel zijn pootje te likken.
Ik kan  ze “even” niet zien en verdiep me in mijn blog.

8 revisies