Dichtheid van botten

Als je in één jaar 2 x (of meer) iets in je lichaam breekt krijg je een uitnodiging voor een DEXA onderzoek. Zo’n onderzoek meet de dichtheid van de botten.

Na mijn pols- én heupbreuk kreeg ik een uitnodiging voor een dergelijk onderzoek.
Ik heb het een tijdje uitgesteld. Als je zelf, door de vervanging van een verbrijzelde heup (traptrede gemist) een nieuwe hebt “ingeplant” gekregen en daardoor je schoenen en sokken niet zelf aan of uit kan trekken, kun je vast niet op een behandeltafel klimmen dus leek me zo’n onderzoek “iets teveel”
Bovendien was ik “even” witte jassen (hoe lief de inhoud daarvan ook mag zijn) zat.

NU ben ik geweest.
Er is een aparte ruimte op het terrein van het ziekenhuis voor, in het bos.
Hier geen betaald parkeren (hoe lang nog?) maar vóór de ingang een aantal parkeerplekken gratis.

Tevoren had ik al een vragenlijst ingevuld en gemaild,  over  het eventueel hebben van al dan geen Coronaklachten,  dus bij binnenkomst geen vragen alleen de aanmelding.
Een vriendelijk “Gaat u zitten u wordt zo binnengeroepen” en daar zat ik, in een ruime, open wachtkamer (de toegangsdeur, 2 gangen én de balie met dames waren te zien)

Dat “zo” binnen roepen bleek geen loze belofte te zijn, het was inderdaad SNEL!
Een scanmeisje mét humor vertelt me wat er te gebeuren staat.
Na bepaalde kledingstukken, waar metaal in zou kunnen zitten, te hebben verwijderd kan ik op een behandeltafel  héél stil gaan liggen, waarna een apparaat mij scant.
Dan een korte pauze en een andere lighouding (die ik een paar weken eerder, vlak ná mijn breuk,  nooit gekund zou hebben) wéér even stilliggen en klaar ben ik.
Kleding aan en weer naar de wachtkamer waar een speciale  “breukendame” me zal komen halen voor een gesprek.

Ja, ik gebruik zuivel, beweeg veel, slik vitamine D en calciumsupplement.
Ze gaat voor me klappen;” ik doe het goed!”
Ik vermoed dat er een “maar” aankomt.
En die komt ook: het moment waarop haar computerscherm mijn kant opgedraaid wordt om de resultaten van de foto’s te bespreken.
Eén blik op het scherm en ik zie het al: Lijntjes in het roodgebied: foute boel.

Vreemd dat je zo gespannen bent voor een uitslag en als je die dan eindelijk weet, je zo kalm wordt; je wist het eigenlijk al. Je was nerveus OMDAT je “onbewust” al wist dat het foute boel was en nu je het wéét is de spanning weg.

We bespreken wat er te doen is. Het kan niet verholpen worden, wel tot stilstand gebracht worden.
Veel keuzes zijn er niet: medicijnen (met mogelijke. nare bijwerkingen)

Behalve dat het risico tot botbreuken bij vallen en stoten groot is, komt daar bij ook nog het gevaar dat de rugwervels gaan “inzakken” een pijnlijk proces, waar, op het moment dat het gebeurt, niets meer aan te doen zal zijn, alleen pijnbestrijding.

Middelen met “mogelijk” nare bijwerkingen kunnen worden geslikt, ingespoten of via infuus worden toegediend. We bespreken en ik stel vragen.
Mijn hele geest én lijf wijzen al die middelen, die in een ander deel van je lichaam minder goede dingen kunnen doen, af!
Niets doen is “eigenlijk” geen optie.
Het risico van eventueel breken ben ik bereid om te nemen, maar een mogelijke rugwervelinzakking………..

We spreken af dat de dame me, na al dit “nieuws” bezonken is, zal bellen over wat ik ga doen.
Ook krijg ik haar emailadres voor eventuele vragen, die vast later thuis, in mij op zullen borrelen.
Ik bedank haar.

Nu, een paar dagen later kan ik pas het woord benoemen wat ik aldoor vermeden heb: Osteoporose!
Ik heb gesproken met een Osteoporose-verpleegkundige.
Ik heb Osteoporose.
Ik ben één van de 900.000 mensen in Nederland (2/3 vrouw, 1/3 man) die daaraan lijden.
Jaarlijks breken ruim 105.000 mensen ouder dan 55 jaar een bot als gevolg van deze ziekte en ik ben daar nu één van.

Mijn breuken zijn helend, maar hoe voorkom ik nieuwe breuken?
Bungeejumpen, skiën en hordelopen waren sowieso al geen dingen die ik deed en vallen doet niemand express, dus moet er iets gedaan worden aan die brozer wordende botten: meer bewegen, vitamine D en calcium slikken en zuivel gebruiken zal bij mij niet helpen, dat deed ik al ( genoeg)
Maar wat dan? Het zullen toch medicijnen moeten worden, vrees ik.
Ik ga er over nadenken

*) een chronische aandoening van het skelet, waarbij de botsterkte afneemt.

**)  in de volksmond heeft men het over botontkalking, maar die term is niet helemaal correct. Bij osteoporose is er naast minder botmassa ook een verandering in de structuur van het bot, hierdoor wordt de botsterkte nóg minder.