Roxane van Iperen, juriste en auteur komt met haar gezin in 2012 in huize “t Hooge Nest” aan de Driftweg in Naarden te wonen.
Het huis heeft een bijzondere historie, die de schrijfster gaat onderzoeken en opschrijven; dit boek komt daaruit voort.
Het boek begint met de liedjesschrijver Dirk Witte(1885-1932) die in 1920 dit landhuis laat bouwen.
Dirk Witte schreef oa de liedjes” Mensch, durf te leven” en ” Mijn eerste” (meisje van de zangvereniging) Liedjes die conferencier Jean Louis Pisuisse ( 1880-1927) GROOT (onvergetelijk?) heeft gemaakt.
Het boek eindigt met de schrijfster die op een begraafplaats het graf van Dirk Witte zoekt én vindt
(in 2005 is Dirk bijgezet in het familiegraf van zijn vrouw J.Looman)
Tussen deze twee gebeurtenissen in worden de belevenissen van Janny en Lien Brilleslijper en hun familie en bekenden beschreven. Een Joods gezin dat in de Tweede Wereldoorlog hun geliefde Amsterdam moet ontvluchten omdat ze én Joods zijn én in het Verzet zitten.
Ze huren, gemeubileerd en al, ’t Hooge Nest, een (buiten)huis van 2 Amsterdamse dames in goede doen.
Het huis is groot en ligt afgelegen (omringd door bos) en blijkt ideaal te zijn om Joodse onderduikers plek te geven.
De stijl van schrijven vind ik meer verslagleggend dan verhalend; in het begin van het boek had ik het daar moeilijk mee.
Als het boek “klaar” is met de belevenissen in het rond het huis te beschrijven en de gruwelen in de kampen, waar de familie daarna verblijft, beschrijft, is het bijna goed dat het een opsomming van gebeurtenissen, met “afstand”, weergeeft; het is zó al erg genoeg om deze echtgebeurde gruwelen te lezen.
Dat mensen dergelijke gebeurtenissen tegelijk: géén (weinig) eten, kou, dicht op elkaar gepakt, geen enkele privacy, ongedierte, ziektes en omringd door de dood, kunnen overleven is onbegrijpelijk.
Waar haalden die mensen de kracht vandaan?
Hoop, dat het leven ooit weer GOED zal zijn, geeft hen de kracht om alles te doorstaan en door te gaan. SAMEN, want alleen red je het niet in de kampen, is hun ondervinding!
De regels van Dirk Witte ’s” Mensch, durf te leven” krijg nog meer betekenis:
Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer
En als je straks anders wilt kun je niet meer!
Mensch, durf te leven!
Elke dag wat - blog 
Bijzonder Baars het hele verhaal, alsof er geen emoties over zijn , maar dan geef je zo een verhaal ook verslaggevend weer en niet verhalend. Ik zal het boek op mijn lijstje zetten, maar weet niet of ik eraan toe zal komen. Dank voor je verhaal Johannes
LikeLike