Mariënwaerdt -bloesem

Nu ik, tijdelijk, op krukken loop betekent dat niet dat we niet kunnen wandelen.
We gaan sinds kort weer de natuur in, maar een uurtje op krukken lopen is (nu nog wel) mijn maximum.

50 kilometer rijden om één uurtje te wandelen doen we niet vaak.
Vrijdag wel.
We kregen een tip dat Heerlijkheid Mariënwaerdt nu, met bloesem, zo mooi zou zijn
Dus op naar Beesd

Meermalen werd de abdij verwoest en in 1567  uiteindelijk als ruïne achtergelaten.
Daarna stond het landgoed 100 jaar te koop, tót in 1734 een voorvader van de huidige eigenaar het kocht en óp de gewelven van de abdij het huis Mariënwaerdt (= eiland van Maria) liet bouwen.

Naïef misschien, had ik gedacht dat, nu nog veel door COVID 19 NIET mag, zoals geen terrassen open, het vrij stil op het landgoed zou zijn.
Verre van dat: een parkeerplaats vol met auto’s, mensen met plaids op het gras, ruggen tegen fruitbomen aan, gezinnen zittend op stronken, paaltjes en hekjes.

Er is veel op het landgoed te snacken, op verschillende plekken zijn lekkere dingen verkrijgbaar in tentjes en kraampjes buiten. Op de plaids en picknicktafels zie ik veel (milieubewuste) bekers en bordjes (die als ze leeg zijn, keurig in de betreffende bakken en zakken worden gegooid: geen beker ergens zien liggen!)

We konden, door mijn fysiotherapie, pas na enen weg en hadden geen lunch genuttigd.
Dus, aankomend op het landgoed en de heerlijke geuren ruikend gingen we, vóór verder het landgoed te verkennen eerst wat te eten halen: Het werden poffertjes!
Ik vond gelukkig een vrije picknicktafel (want in het gras zitten is er voor mij nu even niet bij)

Na de poffertjes en een stukje lopen zagen we een waterpartij met eendenkorven, een  barre akker met een wilde fazant en heel veel gele duiventillen met spierwitte duiven.
De zon scheen, de temperatuur was heerlijk; we genoten.

Het huis Mariënwaerdt, het koetshuis en de vele bijgebouwen, het ziet er allemaal vriendelijk en in het landschap passend uit; We lopen (ik hob met mijn krukken) kijken en genieten.
Eén zitje zag er zó aanlokkelijk uit dat ik er neerstreek en mijn lief vroeg (weer)  iets lekkers te halen.

Hoewel er veel auto’s op de parkeerplaats stonden waren lang niet alle zitplekken her en der bezet, mede omdat veel mensen in het gras neerstreken (fijn voor mij)
Niet alleen het uitzicht was geweldig, ook de koffie en de wortelcake waren “toppers”

Nog een stukje lopen, maar toen wilde mijn been echt niet verder: hoe jammer ook: einde oefening.
We zijn mét de auto nog even een stukje over en om het landgoed gereden en namen natuurlijk iets lekkers uit de landgoedwinkel mee: een “beroemd “walnotentaartje van Barones Van Verschuer.

We komen hier zeker terug om te fietsen of te wandelen als ik weer de “oude” ben! (gauw hoop ik)
Lezers, dit is een echte aanrader, zeker NU met de bloesem