Soms krijg je een boek te leen dat je leest, waarvan je niet stuk bent, maar…….
dat je wel iets geeft.

Het boek begint met de aanslag op Koninginnedag  in 2009, waar een auto inrijdt op een optocht waar ook de koninklijke familie deel van uitmaakte met als resultaat 8 doden ( Beatrix was toen koningin)

Een boek of film die een evenement beschrijft dat je zelf hebt meegemaakt (ook al is dat via de t.v.) heeft altijd iets extra’s. Je hebt, behalve de  interpretatie  van de schrijver of filmmaker ook je eigen herinneringen aan die belevenis.

In “De imker” is deze begingebeurtenis slechts een verwijzing, maar het is een wel een “goede binnenkomer”
Daarná vind ik het een chaotisch boek dat gaat over de Oekraïense  Maffia, over het leven van zwart en wit in Zuid Afrika, over het bankwezen, over de handel in organen, over de politie, het leven van een Nederlandse jonkvrouw en haar bastaard broer, het boerenleven met het slachten van varkens, het stervensproces van een ernstig zieke, een ontvoering, moord en zelfmoord én het kweken van een agressief bijenvolk
Voor mij een beetje (te) veel aan onderwerpen.

Waarom schrijf ik dan tóch een blog over dit boek?
Soms lees je een (dik) boek, in dit geval 406 bladzijden, vind je het maar zozo maar staat er één zin in die het lezen van het hele boek de moeite waard maakt.
Eén zin die je bij blijft, één zin die je zélf bedacht zou willen hebben.
In dit geval laat de schrijver één van de figuren de vraag stellen: “ Nieuws? Wat heet nieuws?”
En dan komt het antwoord: “Alles wat er eerst niet was”

Dát vind ik een mooie definitie van wat nieuws is, niet het geijkte “de actualiteit” maar
“iets dat er eerst niet was”
Ik herkauw de zin en neem hem mee, mijn verder leven in.