De wonderlijke medische wereld.

Ik heb vandaag mijn nieuwe heup gezien.
De orthopeed heeft me de foto laten zien, daarna haalde hij uit zijn witte jaszak de onderdelen, de pin, de kop, de kogel, of hoe dat allemaal heet. Ik was verbijsterd.
Al die onderdelen had ik nu in mijn lijf. Mijn lief (die mee mocht omdat ik in het ziekenhuis in een rolstoel werd rondgereden) stelde meteen  een “technische”  vraag. Terwijl ik alleen maar gefascineerd kijken kon, hoorde ik het antwoord van de dokter:
“Ik maak een gat van 50, de kop is 51, dat gaat dus net niet, dan ram ik hem erin en zit hij goed vast“

Ik houd van reële professionals, dit was er zo één, geen gedraai, maar recht voor zijn raap, kort en bondig.
Ik vroeg hoe lang de garantie op de nieuwe heup is Het antwoord was kort en bondig: Geen.
Andere vraagstelling dan ”Red ik het met déze tot mijn dood?”
Hij dacht van wel!
Er kwam een morbide vraag in me op die ik toch stelde: “Na mijn crematie…..
Hij voelde me perfect aan “Dan zijn er nog heuponderdelen heel over”
We lachten alle drie. Hij hoefde de onderdelen NIET terug!

Hij vroeg of ik e.e.a. had nagekeken op internet.
No way!
We raakten gedrieën aan de “algemene praat” : hij vertelde dat mensen die een nieuwe heup krijgen (niet zoals ik met een trauma, maar “gewoon” versleten) altijd willen praten over wat voor kunstheup en de methode waarop die er ingezet wordt.
Dat gebeurt zelden met knieën, schouders en ellenbogen, alleen bij heupen. Terwijl bij die andere operatie ook verschillende mogelijkheden zijn “om erbij te kunnen”
Hij vindt dat apart en heeft er ook geen verklaring voor.

Voor algeheel herstel moet ik een jaar rekenen: voor ik weer ALLES kan.
Ik reageer niet, dat is mega lang en ik ben al niet een van de geduldigste.
Ik heb me voorgenomen een houding aan te nemen van ik zie wel hoe het komt.
Hoe druk ik me ook maak, sneller gaat het toch niet. Ik oefen en doe mijn best, meer kan ik niet.

De arts wil een nieuwe foto van mijn kunstheup en mij zien over 6 weken. Gaan we doen.

Hij roept een verpleegster binnen voor het verwijderen van mijn vele krammen.
Ze heeft daar een apart apparaatje voor en zegt het vaker te hebben gedaan.
Dat is te merken

Een half uur laten rijden mijn rolstoel, begeleider en ik het ziekenhuis uit. Ik een beetje ijzer lichter maar nog steeds verbijsterd over wat er nu in mijn lijf zit. Hopelijk kan ik er “snel” weer mee uit de voeten!