Souvenirs- Vietnam

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

Ik heb altijd “iets” met Viêtnam*) gehad, vrijwilligerswerk gedaan om geld bij elkaar te krijgen voor projecten daar. Er heengaan leek onbereikbaar.

Toen mijn moeder overleed liet ze me wat geld na mét de wens dat ik er “iets bijzonders” van zou doen, iets dat anders NIET zou kunnen.
De reis naar Viêtnam was het perfecte cadeau van haar aan mij (Alleen zó jammer dat ik mijn ervaringen niet meer met haar kon delen)

Ik wilde geen backpackreis maar, omdat ik de taal niet sprak, een rondreis met een “native” gids.
Het was mijn eerste reis buiten Europa.
Een dik jaar na de dood van mijn moeder vertrokken mijn lief en ik naar Viêtnam.

Het was een enorme belevenis met veel bijzondere ontmoetingen.
Eén daarvan was  een theeceremonie met een abt van een boeddhistisch klooster.
Mijn lief en ik met de abt (gids dronk elders iets) in een kleine ruimte.
We werden er “gestoord” door een novice (jonge leerling monnik) die op vrij botte wijze  door de abt werd weggestuurd. De abt las mijn gezichtsuitdrukking en legde uit dat leerlingen moeten leren niet alles te vragen, maar zelf op te lossen, daar leren ze meer van (óók fouten maken)
Door weg te sturen en ons uit te leggen kregen ook wij  een wijze les. Er volgde er meer!

Piepkleine kopjes die op de rug van de hand moesten staan, zodat je volledig geconcentreerd was op WAT je aan het doen was. Dát was ook een wijze les aan ons:  leef in het HIER en NU en concentreer je op wat je op dát moment aan het doen bent.
Een zeer bijzondere ontmoeting

Later op onze rondreis bezochten we een aardewerkfabriek, waar ik tengere meisjes naast elkaar op banken zag zitten die kleine kopjes met de hand beschilderde. Daarvan wilde ik graag een paar hebben. Ik kocht ze in de shop bij de fabriek, waar buiten ook een  levensgroot soort panterachtig beeld stond, de verkoopster zei dat ze ook die, als we dat wilde, naar Holland zou kunnen verschepen.
We bedankten en hielden het bij de 3 kleine kopjes (én een schildpadvormig theepotje) zoals we die bij de theeceremonie in het klooster (daar onbeschilderd) op de rug van onze hand hadden gehad.
Een groot deel van het jaar staan ze hier op tafel als reminder om bewust met dingen bezig te zijn!

In Viêtnam was het vaak erg heet. Ik ben géén zonaanbidder en mijn hoofd kan niet goed tegen extreme hitte dus kocht ik bij de eerste beste gelegenheid een waaier, die ook  omgevormd kon worden tot een zonnehoed, niet mooi, wel effectief. Geen “souvenir” als zodanig, maar een (daar voor mij noodzakelijk) gebruiksvoorwerp ( dat inderdaad nu in een kast ligt)

En bijzondere ervaring daar was ook het zien van hoe wierook (oorspronkelijk wij rook, rook om te wijden) werd gemaakt: bamboestokjes worden gedoopt in een wierookpasta  (van onder andere boomschors en hars) We zagen het gebeuren in de buitenlucht, wat misschien maar goed was, want wierooklucht kan erg “heftig” zijn.
Wierook hoort, bij boeddhisten, bij Viêtnam.
De Viêtnamese bevolking gelooft dat hun gebed samen met de rook van de wierookstokjes naar de hemel opstijgt en zo een brug vormt tussen deze wereld en de spirituele wereld.
In elke tempel, elk klooster in Viêtnam ruik je wierook, overal op straat kun je het kopen.

Het is zeer delicaat en door de jaren heen is de spiraal, zelfs IN het doosje al gebroken.
Ja, het staat in een kast en ik kijk er weinig naar, maar als ik het doosje opendoe ruik ik nog steeds Viêtnam.

In het noordelijkste stukje van Vietnam ligt, tegen de Chinese grens aan, in de bergen Sapa, daar wonen verschillende etnische minderheden zoals de Blue and Red Mhongs. Ieder met hun eigen klederdrachten en hun eigen levenswijze.

Toen wij er waren was er in een soort “buurtgebouwtje”( ruimte met stoelen en tafels) een groep Red Mhong vrouwen aan het handwerken. Een regeringsambtenaar was er om al die patronen die al generaties lang door de vrouwen van deze stam werden geborduurd vast te leggen, zodat ze ALTIJD bewaard zouden blijven ook al zou er niet meer gehandwerkt worden (het waren voornamelijk oude vrouwen) De vrouwen hadden van overheidswege “attributen” gekregen om hun handwerk goed te kunnen uitvoeren. Een soort stofbrillen met vergrootglazen er in. De lieve kleine gerimpelde gezichtjes met die grote brillen; onvergetelijk!
Later kocht ik van een paar (3) Red Mhong vrouwen 3 geborduurde lapjes ( zo hadden ze alle 3 verdienste!) en naaide ze thuis op zwarte stof en maakte er kussens van

Viêtnam  betekent land in het zuiden, is 8x zo groot als Nederland, telt 54 etnische groepen, waarvan de Viêts  (= bewoners van de vlakten)de grootste groep is ( 87%)