“Anders” in lockdown.

Normaal hebben wij best een volle agenda: Sociaal, Cultureel en Maatschappelijk.
Er is altijd wel een tentoonstelling die we willen zien, een lezing die we willen volgen, een doel waarvoor ik me inzet, een vriendin die bezocht wil worden, mensen die komen eten, kortom: reuring.

Nu met de lockdown is de agenda zo goed als leeg!
Musea, workshops, lezingen, ze zijn allemaal uit- of afgesteld! (of digitaal; iets dat je met sloffen aan op de bank, laptop op schoot kunt volgen. dat is toch ANDERS!)
Vrienden mogen niet samen bezocht worden of langskomen( hooguit samen een wandelingetje maken) en ook de Goede Doelen liggen stil.

De week voor mijn trapval stonden er 2 dingen in de agenda!
Normaal ben ik geen fan van noch de kapper, noch de tandarts, noch de mondhygiëniste.
Alle drie zijn het leuke, kundige vrouwen, waar ik al jaren kom, maar ik houd niet van gedoe aan mijn hoofd.

Ook nu, in Coronatijd niet, maar het was wel even “iets anders”, even ergens HEEN.
Het ging nog nét niet zover dat ik me erop verheugde, maar bijna wél.

Bij de kapper was het “anders” dan NORMAAL door de mondkapjes, de plastic schermen, het uitsluitend op afspraak, dus geen in- en uitloop en geen koffie.

Bij de mondhygiëniste was het “anders” in de wachtkamer; geen gezellige leestafel met bloemetjes en knusse gesprekken met andere wachtenden, maar stoelen op grote afstand (wachtenden op afstand met mondkapjes voor nodigt niet uit tot gesprek) en de gezellige tafel was weggehaald.
Maar binnen was het als van ouds. Mijn mondhygiëniste draagt altijd iets voor haar mond en ik hoef alleen in de wachtkamer een kapje voor; eenmaal in de spreekkamer gaat de mond open en wordt er gewerkt: Zij dus; ik ben slechts lijdend voorwerp!
We hebben wel zo’n (20 jaarlange) relatie dat er af en toe gepraat wordt.

Het punt dat ik in dit blog wil maken is dat (bijna) NIETS normaal is in deze Coronatijd. Het feit dat een bezoek aan de mondhygiëniste al bijna een “uitje” is, was toch ooit ondenkbaar?

Dit punt werd  ook nog door een verhaal van de mondhygiëniste benadrukt:
Een bevriende tandarts had na een paar patiënten te hebben geholpen een uurtje vrij (door de enorme sneeuwval hadden een paar patiënten afgezegd). Haar praktijk ligt  niet ver van de markt en ze besloot naar de markt te gaan om even een visje te kopen.
Ze raakte aan de praat met de visboer die vertelde hoe anders deze tijd is en dat hij laatst naar de tandarts ging en dat bijna als een “uitje” beschouwde.
De tandarts lachte en zei:” Ik ben tandarts en mijn uitje is even naar de visboer een visje kopen”

Ik ben dus niet de enige die “gewone” dingen nu als bijzonder ervaart, ik vermoed dat we dat allemaal wel kennen.