Warmte, liefde, aandacht en meer

Als je ziek bent (of zoals ik, van de trap val) krijg je van vrienden en familie aandacht, trosje druiven, bosje bloemen, een tijdschrift of boek, maar bovenal BEZOEK.

In Coronatijd kan een heleboel NIET. Eén persoon op bezoek mag, maar aangezien bijna iedereen een partner heeft en ze meestal samen komen, komt er ook NU niet één alleen; dus (bijna) niemand.

Sommigen hebben daar iets op gevonden. Dan gaat de bel en staat een bloemist met een prachtige bos bloemen voor de deur.
Natuur in het algemeen en bloemen in het bijzonder hebben voor mij een helend vermogen. Ik word er, ziek of niet, pijn of niet, altijd blij van.

Ik was amper thuis toen de bel ging: een buurvrouw met één roze roos. ( Eén rode roos kreeg ik al van mijn lief om de erg witte ziekenhuiskamer op te fleuren)

Dezelfde avond wordt er een prachtige bos bloemen bezorgd. Ik kruk naar de aanrecht, manlief zoekt een vaas (op mijn aanwijzing) en ik frunnik de bloemen in de vaas (mét bloemenvoeding)
Het fijne van krukken is dat je je kan verplaatsen, het nare ervan is dat je NIETS mee kan nemen.
Zodra de bloemen “geschikt” zijn en ik wegkruk, vraagt mijn lief waar ze heen moeten.
We verzinnen samen een plek.

De volgende dag gaat de bel, iemand komt horen hoe het met me gaat én…. neemt een schattig boeket mee. Na zijn vertrek treedt mijn “schikproces” weer in werking.
Het wordt steeds “zonniger” in huis. ’s Avonds onder het eten staat er een bezorger voor de deur met een pakje.
Ik heb niets besteld, en als ik mijn lief aankijk; hij ook niet.
De bezorger is al weg; het pakje ligt voor de deur: Corona, dus geen echt contact.
Na het eten open ik het pakje.
In het pakje zitten 2 joggingbroeken in 2 verschillende maten. De geefster wil me “ontzorgen” en zo heb ik iets om te dragen zonder dat het ongemak van “strakke kleren” met zich meebrengt.
De sluizen van mijn traanbuizen gaan open. Ik snif een potje aangedane tranen. Hoe lief kan iemand zijn?

De volgende dag hoor ik mijn man lachend aan de deur praten met een, mij onbekende, stem.
Als ik beneden ben (ik kán zelf de trap af, maar manlief wil erbij zijn) zie ik dat er weer een boeket bezorgd is. Het was dezelfde bloemist geweest als de vorige keren.

Hij en mijn man hadden geintjes gemaakt en “tot ziens” gezegd.
Dat was kennelijk de Goden verzoeken want er kwamen meer bloemen, maar van een andere bloemist!
Dit keer een bollenbakje, waarvan bijna alles nog uit moet komen.
Ik vind dat altijd zo verwachtingsvol: “zomaar” zie je een narcis, krokusje of blauwe druifje tussen de groene sprieten, de volgende dag nog een en dan heb je “opeens” een kleurig geheel!

Het is nu echt een blij huis met weliswaar kussens onder de bank, een verplaatste tafel (om mij vrije doorgang met krukken te verlenen) en iets meer “troep” her en der omdat ik niks mee kan nemen als ik wegloop, maar verder geurt en straalt het hele huis: De dame des huizes is weer thuis en wat heeft ze een ontzettend lieve kring van dierbaren om haar heen! Dan wel de mensen zelf niet, maar ze maken zichzelf wel “zichtbaar” door hun bloemengroet en ontzorgpakket!

Ik ben weliswaar een gebutst en gedeukt, maar tegelijkertijd ook een zeer gelukkig mens.