Patiënten

Opeens lig je met jou een uur geleden totaal onbekende mensen op zaal; mannen én vrouwen.
De namen zijn onbekend, het gaat over die mevrouw daar, of die meneer naast me.
Tegenover me ligt een dame met ook een kapotte heup, ze was alleen toen ze viel en was naar haar tas gekropen om mobiel te pakken en ambulance te bellen. Helaas kon men er niet in omdat de sleutel nog in het slot zat en moest ze naar de voordeur kruipen. Wat een verhaal! Wat een moed.
Ze werd geopereerd en kwam terug op de zaal zonder pijn. Ongelooflijk.
Dat wilde ik ook wel.
Helaas werd zij als laatste, die dag, geopereerd.
Erg voor mij, fijn voor haar; ze gaf me veel hoop voor mijn toekomst; ze was na de operatie pijnvrij!

Naast me lag een meneer vreselijk te hijgen. De verpleging gaf aanwijzingen hoe hij rustiger kon ademhalen, maar hij bleef zijn kastje reorganiseren en orders geven. Ik voelde dat daar ingegrepen zou worden. Hij werd verplaats naar een kamer alleen en er werd druk op hem gezet om rustiger te doen! (wel “lieve” druk)Ik zag niets, hoorde alles.

In de hoek lag een demente mevrouw die ook gevallen was. Het consept van een bel en drukken snapte ze niet, ze riep de hele nacht om hulp. Zo intens triest. Ik belde de verpleging, ze kwamen maar konden weinig voor haar doen: een lieve blik, een paar lieve woorden,(pijnbestrijding had ze al) maar de patiënte wilde haar moeder (die was vermoedelijk al lang dood)
In en intriest.

De volgende dag werd ik verplaatst in afwachting van de operatie; een nieuwe afdeling.
Alles ontging me, de pijn met het vervoer daarheen was vreselijk.
Na de operatie kreeg ik een kamer alleen en was ik bijna pijnvrij.
De deur open zodat ik “de buitenwereld” kon horen, maar niet de pijn en de frustratie van de andere patiënten voelde Wel hoorde ik de hele nacht door een boze meneer, hij had door de narcose, hoorde ik later, een delirium.
Super actief, bozig en niet in bed te houden, hij liep op de gang en was met moeite in bed te houden; de verpleging had het er maar druk mee.

Ieder patiënt heeft zijn eigen verhaal.
Iedereen is belangrijk voor het personeel en iedereen krijgt liefdevolle aandacht: het toppunt van geduld?
Mensen in de zorg!

Mijn kamer, mijn uitzicht én de opendeur naar de buitenwereld., waar ik inmiddels weer in beland ben!