Ziekenhuispersoneel

Over de hel van pijn die ik de nacht ervoer dat ik NIET geopereerd kon worden WIL ik niet schriven.
Het was heel erg, maar is voorbij. Waar ik wel over schrijven wil is over de MENSEN.

Na de eerste golf Corona ging men klappen voor de Zorg. Witte truitjes met hartjes erop voor de ramen hangen als teken dat men de ZORG steunde. Ik heb daar NIET aan meegedaan.
Ik heb altijd bewondering gehad voor mensen die dat mooie werk kúnnen en willen doen.
IK zou liever willen dat ze meer betaald en betere arbeidsvoorwaarden  krijgen want aan mijn handgeklap of opgehangen truitje met hartjes hebben ze niets; ze kunnen er niet hun hypotheek van betalen!

Nu ik weer in het ziekenhuis lig, besef ik eens te meer dat het bijzondere mensen zijn,die voor dit vak kiezen.

Een dame die me thee en of koffie komt brengen is een stewardess. Door de Corona is er weinig vliegverkeer, heeft ze meer “vrije” tijd en zich aangeboden als buddy bij het ziekenhuis, nu brengt ze op de chirurgie afdeling de koffie rond. Een lief blij, bijzonder mens.

Een verpleegster loopt mee met een andere verpleegster, ze vertelt dat ze longverpleegkundige is in een revalidatiecentrum; het is daar nu (anders dan je zou denken) rustig, terwijl in het reguliere ziekenhuis veel zusters en broeders door Corona geveld zijn. Op haar afdeling werd gevraagd of er mensen  in het “gewone” ziekenhuis wilde meedraaien. Ze gaf zich daarvoor op. Een dame die een tandje harder loopt om reguliere zorg mogelijk te blijven maken.

Er loopt een verpleger rond die archeologie heeft gestudeerd; dat leuk vond maar zich toch afvroeg of er nog iets “meer” was en gestudeerd heeft voor verpleegkundige. Later wil hij graag het laatste half jaar van zijn archeologie studie afmaken om het als liefhebberij erbij te doen, maar zijn echte passie blijft de ZORG. Een heerlijk positief mens.

Er is een meisje dat leert voor verpleegkundige en nu mag oefenen op echte patiënten. Er wordt gevraagd of de patiënt het goed vindt. Toen ik dat goed vond stond er een mooie meisje naast mijn bed met een lieve lach en zachte lachende ogen, die eerlijk toegaf dat ze het nog moest leren en haar best deed. Er komen ook geweldige jonge nieuwe mensen in de zorg aan!

Zoveel bijzondere mensen met zoveel lieve gebaren.
Een (gehandschoende) hand, die de mijne pakt als ik er door de pijn, even helemaal doorheen zit; een dame die, als ik te horen krijg dat ik die dag niet meer (door grotere spoedoperaties) geholpen kan worden vraagt of ze een lekkere cappuccino  voor me zal halen; een verpleger die vraagt of hij ECHT niets voor me kan doen, iemand die “gewoon” maar even komt kijken of je iets nodig hebt.

Ik ben zo dankbaar dat ik in dit land woon, waar het allemaal zo goed geregeld is.
Er zijn negatieve berichten over de zorg die door de Corona “anders” is, dat mensen niet geholpen kunnen worden omdat er mensen/capaciteit te kort is en dat zal ook best eens voorkomen.
Maar wat ik nu weer meegemaakt heb is BIJZONDER omdat het zo “gewoon” is. Natuurlijk doen ze wat ze doen; ze hebben immers voor dit vak gekozen!
Zó kijken ze er zelf naar.
IK vind het super bijzonder!