Ambulance

Onze zoldertrap heeft vanaf het moment dat het huis gebouwd werd dezelfde aantal treden.
Meestal gebruik ik die ook allemaal, zowel bij het naar boven gaan als bij  het dalen.
Vrijdag even niet. Ik vergat de onderste en maakte een enorme smak.
Meteen toen ik op de grond lag voelde ik al dat dit foute boel was. Ik gaf een gil, vertelde mijn lief dat het mis was en dat hij de ambulance maar moest bellen.

De ambulance kwam en  de bemanning “nam het over”
Het probleem was hoe kregen ze mij een verdieping lager en de ambulance in. Er werd gesproken  over de brandweer, takels én over een bepaalde greep, die ze ook konden doen. De chauffeur was stellig de greep  adviseerde hij en de verpleger ging daarin mee.
Ik barstte van de pijn en liet het maar over me heen komen.

De verpleger ging op zijn knieën naast me zitten en ging me iets uitleggen: Ik zou een prikje krijgen. Dat prikje zou mijn lichaam en geest scheiden. Met dien verstande dat er WEL pijn was, maar dat ik niets naderhand daarvan zou weten. Ik vond het allemaal prima, snapte dat ik naar het ziekenhuis moest en hoe dat moesten de 2 professionals maar uitmaken.

Er gebeurde van alles, maar ik was er niet bij, in de ambulance hoorde ik de stem van de broeder zeggen dat we op weg waren naar het ziekenhuis. Later vertelde mijn lief dat het vreselijk was om mee te maken en dat ik enorm geschreeuwd heb.( volgende dag per app mijn excuses aan de buren gemaakt, zo erg was het geweest)

We kwamen op de spoedafdeling aan en de broeder vertelde in allemaal medische termen wat er met mij gebeurd was en droeg me over aan het ziekenhuispersoneel. Ze namen afscheid en meteen zag ik mijn lief aankomen. Ik werd van brancard overgeheveld op een bed. De pijn daarvan valt niet te beschrijven. Nooit eerder had ik zo’n pijn gehad.

Ze brachten me naar de acute afdeling en vertelde me dat ik geopereerd zou worden. Mogelijk dezelfde dag nog. Ik moest dus nuchter blijven. Er werd van alles met me gedaan, röntgenfoto’s onderandere. Alles deed vreselijke pijn, mar als ik doodstil bleef liggen was het dragelijk.

Ik, die bij pijn altijd flauwvalt, bleef  deze keer overal bij (helaas).
Om half 7 werd me verteld dat de operatie vandaag NIET zou doorgaan. Ik liet een traantje vallen.
Dat zag de koffiedame, die meteen het positieve nieuws kwam melden; ik mocht koffie en iets eten als ik dat wilde. De schat. Koffie met een rietje en een bakje vla en ik zou de nacht in mogen.

Vanwege de Corona mocht mijnlief pas  de volgende dag om 3 uur komen, dan zou ik al geopereerd kunnen zijn. De arts zou hem bellen met de uitslag.

Die nacht was hel, pijn en ik niet alleen, kreunende mensen alom. Meer pijn dat dit kon gewoon niet. Alsof mijn lijf uitelkaar getrokken was. Er werd me verteld dat mijn heupkom verbrijzeld was, ik kreeg pijnmedicatie, verschillende malen zelfs, maar overal sijpelde pijn doorheen.
Ik hoorde op een gegeven moment dat de dame tegenover me op de zaal oordopjes kreeg aangeboden, toen besefte ik pas dat die af en  toe gilslakende vrouw, ikzelf was.
Iedereen was lief. Een verpleegster hield, met handschoen aan, mijn hand vast en streelde die. De tranen rolden over min toet, ik wilde zo graag FLINK zijn maar het lukte me niet.
Deze nacht zou erg lang duren.