Al eerder heb ik blogs geschreven over de twee keer dat ik een euthanasie heb meegemaakt.
U begrijpt dat ik dus vóór euthanasie bij een ondragelijk lijden ben (vanzelfsprekend mits aan de zorgvuldigheidseisen voldaan wordt)
Ik ben dan ook lid van de NVVE, Nederlandse Vereniging Voor Vrijwillig Levenseinde.
Deze Vereniging heeft af en toe lezingen. In deze Euthanasieweek was er een digitale lezing over euthanasie bij dementie, getiteld: “Euthanasie, wat je niet moet vergeten”.
Ik heb deze lezing digitaal gevolgd.
Naast het beeld van de dame die de tekst uitspreekt is een blokje gemaakt waarin je vragen kunt stellen. Er wordt dan meteen op gereageerd. Meteen was in dit geval echt METEEN. De 2 antwoorden op de vragen die ik stelde, kwamen snel kort en goed in tekstbeeld.
Waar het op neerkwam in deze lezing is dat, als er dementie bij iemand is geconstateerd, deze meteen moet handelen vóórdat één van de volgende fasen aanbreekt: die van wilsonbekwaamheid.
Vóór de tijd dat wilsonbekwaamheid intreedt kunnen er (3) verklaringen ingevuld worden ( behandelverbod, euthanasieverzoek en volmacht medische beslisser) en met de huisarts gesproken worden, ( Wil hij of zij het euthanasie toepassen? Wat zijn de grenzen?) én aan de mensen, om de persoon met de diagnose dementie heen, kan duidelijk gemaakt worden wat de grenzen zijn.
Ook kan er vast een gevolmachtigde aangewezen worden, die kan handelen als de persoon dat zelf niet meer kan
Ik hoop nooit meer een euthanasie mee te maken, het is ontzettend heftig.
Van mezelf wéét ik wat ik wil (en vooral wat ik NIET wil) mocht die tijd aanbreken (en ik heb dat ook op papier gezet)
Wat deze lezing me eens te meer heeft duidelijk gemaakt is dat bij dementie het (véél) moeilijker is dan bij een andere ongeneeslijke ziekte , het lijden aantoonbaar voor anderen (arts) te maken
Bij de 2 gevallen van euthanasie die ik heb meegemaakt (én 1 geval van palliatieve sedatie) waren ongeneeslijk zieke mensen in het laatste stadium vóór ze zelf zouden sterven ( het was alleen niet bekend hoe lang het lijden nog zou duren) Daar waren artsen overtuigd dat ze alleen het TIJDSTIP “iets” vervroegden en het uitzichtloos lijden zo verkortten.
Bij dementie is dat anders, een mens kan heel lang, na bijvoorbeeld de diagnose ziekte van Alzheimer, nog 8 tot 10 jaar leven! En wat is “lijden”?
Mijn stiefvader wilde de ene dag dood, de volgende dag genoot hij van het uitzicht van zijn kamer en zei dat ook; hij werd 97 jaar.
Moeilijk voor een arts ( onmogelijk als er niets vooraf geregeld is) én moeilijk voor familie om te besluiten wanneer als de patiënt zelf niet meer helder is en het niet “kraakhelder” ( de term die in de lezing meerdere keren gebruikt werd) heeft aangegeven.
Help je naasten door iets op papier te zetten
Voor leden van de NVVE is er nog een mogelijkheid de lezing digitaal te volgen.
Voor niet-leden zijn er mogelijkheden voor andere lezingen.
Zie: https://www.nvve.nl/week-van-de-euthanasie/digitale-lezing-euthanasie-bij-dementie
Elke dag wat - blog 
Een beladen onderwerp voor diegene die daar me worstelt. Omgeven, zoals alles wat duidelijk moet zijn bij het naderende overgaan, omgeven met administratie. Voorlopig is het niet mijn ding, daartoe ben ik goed van vertrouwen, prima dat je het aan de orde stelt, Baars, groet Johannes
LikeLike