Wij wonen in een mooie omgeving. De polder en het water (Gooimeer) binnen loopafstand.
Ook hei en bos zijn, hoewel “iets” verder weg (15 min by car) ook binnen bereik.
Dus hebben we gisteren de auto vanonder 3 dagen sneeuw gegraven (hij deed het bij de eerste startpoging!) en reden we naar een bos om daar “nog even” van de mooie witte sneeuw te genieten.
Het wordt warmer en het KNMI verwacht dat we minder “potentiële” sneeuwdagen dagen krijgen (10 tot 20 % minder sneeuwval per graad opwarming) De wind uit noordelijke streken die ons eerst de sneeuw bracht, gaat in de toekomst meer regen aanvoeren.
In het bos waren we niet de enige auto die op dat zandpad wilde parkeren. Er stonden al 2 “gewone” auto’s en 2 soort busjes met hondenpootjes erop; HUSSEN dus (niet met je neus er tussen, maar HondenUitlaatServices)
Het valt me elke keer met sneeuw weer op hoe anders de sneeuw blijft liggen (of eraf valt) op een naald- of loofboom.
We waren in een gemengd bos, dus we zagen veel loof bomen waarop de sneeuw al bijna weg was, maar ook naaldbomen met een flink pak sneeuw er nog op.
Wat mij het meest verbaasde (deze keer) waren de vormen van de sliertjes sneeuwijs die van de (loofboom)takjes gegleden waren; ronde vormen, het leken wel dikke spaghettislierten! In één boom zag ik zelfs in de afgegeleden sneeuw een olifantje!
De pootafdrukken waar meestal van honden (grote én kleine) maar ook van vogels (tenminste dat vermoed ik van dit spoor) Deze leek op dat van een reiger in onze tuin, maar ik denk niet dat een reiger ook in een bos zit!?
Het zicht van omgevallen bomen, die tegenwoordig (bijna) altijd in een bos blijven liggen ( dát hout brengt kennelijk niks meer op) geven me vaak een triest gevoel. Met een laag sneeuw erop is dat anders. We zien twee bomen die een soort vork vormden voor een omgevallen boom die ze “gered” hebben van een val op de bosgrond.
Bomen die dreigen om te vallen maar door “iets” tegengehouden worden lijken met sneeuw een soort trap naar de hemel.
Een knisperige wandeling met, zo leek het: extra schone lucht!
Met veel enthousiaste honden die (bijna) allemaal wilden weten of we hondenkoekjes in onze zakken hadden. Teleurstelling alom.
Wij kregen bij het naar huisgaan onze eigen teleurstelling te verwerken; na zo’n heerlijke boswandeling zou een opgewarmde appelflap heerlijk smaken, maar hoewel de vanen én de vlag met tekst elke dag open, vrolijk wapperden waren de luiken van de kraam dicht, de borden op de grond (gewaaid), het zag er verlaten uit.
Gerechtigheid: Geen hondenkoekjes in de zak voor eventueel tegen te komen honden?
Géén appelflappen voor hongerige wandelaars!
De cosmos regelt het allemaal zelf!
Elke dag wat - blog 
Maar genoten hebben jullie van een winter die we lang hebben gemist, je verslag zegt genoeg, Johannes
LikeLike