Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land zijn.
Wij hebben jaren gekampeerd in Frankrijk (daar mocht de hond mee op vrijwel alle campings)
Nú blijkt dat ik van al die jaren (toch zeker 10) geen enkel souvenir heb: niets van Frankrijk
Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te fotograferen en daar een blog bij te schrijven.(mijn lief heeft al die items gefotografeerd)
Ik heb altijd gezocht (en soms gevonden) naar een souvenir dat een gebruiksvoorwerp is en dan bedoel ik geen “ asbak met groeten uit…” maar iets dat je daadwerkelijk kan gebruiken.
In mijn ervaring is iets dat je neerzet (beeldje, schilderijtje o.i.d.) geen lang leven in je gezichtsveld beschoren en “verhuist” het vaak naar zolder of doos.
Dus zo af en toe zult u een foto van een souvenir van me vinden met (korte!) uitleg.
Ik wil graag beginnen met Mauritanië*) Een land waar ik ooit met een vriendin heenging om haar, daartoe uitgezonden dochter, te bezoeken
Er waren (zijn?) weinig tot geen toeristen in Mauritanië.
Hetgeen geïllustreerd wordt door het reisbureau waar mijn vriendin en ik heen gingen om te boeken.
– Mauritius*) bedoelt U ?-
– Nee, Mauritanië. –
-Dat moet ik dan even opzoeken, ik heb daar naartoe nog nooit een reis geboekt!-
Behalve een verblijf bij de dochter van mijn vriendin in de hoofdstad Nouakchott, zijn we ook een paar dagen met een auto en chauffeur/gids de (Adrar) woestijn ingetrokken.
Dat was HET avontuur in mijn leven. Steenkoude nachten met miljoenen sterren, (geen omgevingslichten) prachtige oranje zonsopgangen, hete dagen, maar vooral ZAND, overal zand.
Geen struikje of boom. De gids groef “ergens” in het zand en vond hout (van de vorige voorbijganger) en maakte een houtvuurtje om onze thee op te warmen ( zonder gids is daar voor vreemden geen doortocht mogelijk)
Slapen met zijn allen in een nomadentent!
We reden met een soort oude jeep door de woestijn, geen wegen, het leek alsof we “zomaar” reden, toch zijn we wel degelijk “ergens” naar onderweg.
De gids stopte bij een hut in de woestijn, de vrouw die daar (tijdelijk) verbleef vroeg ons of we iets wilde drinken.
Nee zeggen is onbeleefd, ja zeggen “ berooft” de vrouw van het weinige dat ze heeft.
– Eén slok water, als het mogelijk is – antwoordde onze gids voor ons.
Gastvrijheid is in de woestijn is meer dan een beleefdheidsfrase, het kan van levensbelang zijn.
We namen allemaal (chauffeur, vriendin en ik, dochter en vriend) één slok uit een waterdraagzak die zij ons aanreikte. De gids vroeg of ze een vindplaats wist voor oude (paleolithische) stenen. Omdat door zandstormen veel zand verstuift ligt soms iets bloot, wat eerder verborgen was.
De vrouw vertelde de gids waar hij (en wij) op dát moment de meeste kans zouden hebben.( zij trok zelf door de woestijn mét kameel)
En daar, in the middle of nowhere, in de goudgele woestijn, zochten we. Alle drie vonden we “iets”
Dit is mijn, ooit bewerkte steen, die zo maar meer dan een miljoen jaar oud kan zijn.
Mijn “souvenir” een (misschien) vuistbijl uit de oude steentijd, maar zeker iets dat IK, eigenhandig, in de woestijn vond en daarom voor MIJ bijzonder is.
Mijn 2e “souvenir” van Mauritanië vond ik op de markt van Nouakchott. Een theepotje, met de hand beschilderd
Dát kocht ik omdat we de gids/chauffeur in de woestijn thee had zien zetten in een dergelijk (onbeschilderd) potje. Hoog- en iets lager houdend, steeds de waterstroom in beweging houden, dát maakte volgens hem de lekkerste thee.
Mauritanië is 100% Islamitisch.
Islamieten drinken niet en hoewel in de Koran niets over roken staat (roken kwam pas in de 16e eeuw vanuit Amerika naar Europa en verder) heb ik weinig mensen in Mauritanië zien roken. Een enkele keer “lurkte” een op straat staande man( vrouwen heb ik nooit zien roken) aan een soort sigarettenpijpje (zonder zichtbare sigaret) Zo’n pijpje fascineerde me en ik heb gevraagd of de vriend van onze gastvrouw er één met bewaartasje voor me wilde kopen
Het laatste souvenir uit Mauritanië kreeg ik.
Bij de dochter van mijn vriendin verbleef, op het moment dat wij daar waren, een collega/vriendin die malaria had. Ze sliep een groot deel van de dag.
In Nouakchott was een goed ziekenhuis waar ze pillen had gekregen waarmee ze, uiteindelijk, van de malaria genezen zou.
Het was een hele aardige, Belgische jonge vrouw, waarmee ik een band kreeg.
Van haar kreeg ik deze moskeewekker. Ik had gezegd dat ik de gebedsoproep een paar keer per dag zo’n specifiek geluid vond voor Mauritanië, daarom kreeg ik deze bijzondere wekker van haar.
In plaats van een rinkeltje om je te wekken hoor je een oproep tot gebed, zoals die vanuit de moskeeën daar klinken.
Een héél bijzonder gift, die ik blijf koesteren.
*) officieel de Islamitische Republiek Mauritanië is een land aan de westkust van Afrika
**) republiek bestaande uit eilanden in de Indische Oceaan
Elke dag wat - blog 
Je bent een bijzonder mens, en dat ben je, Johannes
LikeLike