(Moderne)Schillenboer.

Vroeger woonde ik, als kind, in een aflopend straatje (of een oplopende straat, dat hangt af vanwaar je de straat bekijkt) Wij woonden bijna onderaan.

Als je op een bepaalde dag op een bepaald tijdstip bovenaan de weg stond en de schillenboer zag je, mocht je op de bok meerijden tot beneden aan toe en tegen de kont van het paard aankijken.
Niet meer dan 2 kinderen, dus je moest geluk hebben.
Ik had vaak geluk.
Het paard wist zelf waar hij moest stoppen, de schillenboer liep dan tuinhekjes door en haalde bij de achter(keuken)deur een bak of een mandje met schillen op, die werden in de grote kar (achter het paard) gekieperd. Als kind mocht je dan de bak of mand terug brengen; het paard liep dan een klein stukje verder Soms maakte de schillenboer wel eens een praatje en zat je “lang” alleen op de bok. Ik had dan, als ik alleen was, hele conversaties met het paard; wij begrepen elkaar.

Die tijd is voorbij. Geen schillenboer langs de huizen meer.
Laatst las ik een stukje over de schillenboer van de 21 ste eeuw. Het artikel had meteen mijn belangstelling en het verhaaltje van hier boven kwam meteen in mij op.

Deze “schillenboeren” zijn 3 jonge mensen die in 2017 een bedrijf oprichtten en in 2018 de eerste sinaasappelschillenfabriek ( leuk woord om in etappes bij wordfeud te maken) ter wereld openden. Daarin worden 10 miljoen kilo schillen per jaar verwerkt.

Een bedrijf als Jumbo, waar je in de winkel vers sap kan persen, houdt de sinaasappelschillen apart en brengt ze terug naar hun distributiecentrum, in aparte kratten worden ze daar verzameld totdat een waste-to-product- bedrijf de kratten ophaalt en aflevert bij PeelPioneers, daar worden ze gekeurd en worden van de goedgekeurde schillen oa. sinaasappelolie (oa. in bier en muffins) en gekonfijte sinaasappelschil, orangeade en voedingsvezel*) gemaakt. Een aantal van de ingrediënten zo gewonnen gaan naar de cosmetica- levensmiddel- en schoonmaakindustrie.
Het overblijfsel, de pulp, gaat naar boeren, als veevoeder.

Het klinkt mij geweldig in de oren. Niet alleen dat een product dat anders weggegooid zou worden NU nog wordt gebruikt, maar ook dat bijvoorbeeld een (Benelux) bedrijf dat een van deze ingrediënten voor zijn producten nodig heeft, niet meer afhankelijk is van het invliegen uit Israël, Spanje, Griekenland of welk tropisch land waar sinaasappelen groeien, maar  dát bedrijf kan zijn sinasappelprodukt nu rechtstreeks uit Son (Nrd. Brabant) laten komen (minder CO2 uitstoot)




*) een voedingsvezel wordt oa gebruikt als bindmiddel, verdikkingsmiddel, emulgator en plakmiddel.