Drukte in de natuur

Omdat we, óók in het weekend, weinig anders kunnen doen dan wandelen en fietsen*) gaan héél veel mensen de natuur in. Ook wij.
Dit weekend besloten we om eens te gaan lopen bij de Lage Vuursche (gemeente Baarn)
We rijden er met de auto naar toe. Onderweg komen we langs kasteel Groeneveld.
Doordat het winter is, geen bladeren aan de bomen, kunnen we de parkeerplaats goed zien, die staat tjokvol met auto’s. Het kasteel is ivm Corona dicht, dus wat doen al die mensen daar?
Wandelen op het prachtige landgoed?

Mijn lief krijgt angstige voorgevoelens; ook de Lage Vuursche is een bekend, mooi wandelgebied, zou het daar ook zó druk zijn? We komen daar vlakbij en zien een parkeerplaats, er staan mannen met gele jasjes aanwijzingen te geven op de zo goed als volle parkeerplek. Wat is hier te doen?
Wij rijden door.

Op een andere parkeerplaats zien we veel autos mét fietsendragers achterop.
Een man staat buiten de auto met bloot bovenlijf een strak wielrenpak aan te trekken, verderop zien we iemand een fiets in elkaar aan het zetten.
We rijden door.

Bij herberg Boschoord (geen parkeerplaats, maar een leeg stukje tussen de bomen) zetten we uiteindelijk onze auto neer. Er staan er meer, maar het is niet zo druk als elders.



Vóór ons loopt een ouder stel net naast het fietspad, er komt een wielrenner aan gereden
”He lullo, kun je niet uitkijken!”
De wielrenner schreeuwt, rijdt loeihard en maakt een bocht om de man heen. De wandelaar schrok erg, mijn lief roept de fietser na: “Doe normaal, ja”.
(effect nihil vrees ik)
We vervolgen onze weg naar een pad, waar ook een mountainbiketrack begint. We zien veel, met modder bespatte mannen hobbelend in het bos in verdwijnen.

We kruisen het pad met golfers, hun golfterrein is aan weerszijden van het pad. Nóg een sport die men, net als mountainbikers en wielrenners nu WEL kan doen.

Na een wandeling eindigen we weer bij Boschoord.
In de 19^e eeuw liet de heer Glazemaker dit woonhuis bouwen. Zijn vrouw verveelde zich en begon, voor 5 cent per kop thee en koffie te verkopen, sindsdien is dit huis altijd horecagelegenheid gebleven. NU is er, Coronaproof, een mogelijkheid om iets te bestellen (koffie, thee, soep, gebak) en dan via de tuin aan de andere kant van het gebouw je bestelling op te halen. Ik heb één ijskoude hand (om gips gaat geen handschoen) dus ik kies voor soep!
Heerlijke warme mosterdsoep wordt ons bij de andere deur aangereikt. We lopen en drinken richting auto

Vlakbij  Boschoord stuitten we op een grenspaal die de grens van de provincies Noord Holland en Utrecht markeert, deze grenspalen worden ook wel leeuwenpalen genoemd omdat er een leeuw op staat.( bovenop zier u mijn bekertje soep staan, die moest ik “even” kwijt voor het foto maken)

We rijden naar huis maar komen onderweg op nog een plannetje:
Op het parkeerterrein van Woonwarenhuis Nijhof, waar we langs komen staat al 20 jaar ’s winters de Poorters gebakskraam. Het lijkt ons een goed idee om daar nu wat heerlijke appelflappen te kopen voor thuis, bij een kop thee. 

In deze Coronatijd, waarin we vaker thuis zijn, verwennen we onszelf af en toe met iets lekkers te eten en/of te drinken. Eigenlijk is het niet af en toe, maar vaak!
Er kan zoveel niet én we moeten de lokale ondernemers steunen.
Dát hebben we vandaag weer gedaan door SOEP en APPELFLAPPEN te kopen. Goed bezig voor de ondernemers, slecht voor onze billen en buik


*) IK even niet ivm gipsarm.