Breukje

Het is een week geleden dat ik een breuk in mijn pols heb opgelopen door een val.
Ik krijg een digitale reminder van de terugkom-ziekenhuisafspraak en de mededeling dat ik, i.v.m. Coronabesmetting NIET te vroeg mag komen.

We moeten ca. 15 km rijden naar het ziekenhuis, een ander ziekenhuis dan waar ik op de Eerste Hulp geholpen ben.

Bij de gipskamer word ik bijna onmiddellijk binnengeroepen en naar een stoel verwezen, die naast een bed staat. Er loopt tussen de 4 verpleegsters (gipsmeesteressen?) 1 witgejaste man. (De dokter zo blijkt later) Eén van de meisjes komt met een schaar naar me toe en vertelt dat ze mijn gips open gaat knippen, maar dat het geen pijn gaat doen er zitten stompe punten aan de schaar.
Als ze klaar is zegt ze dat de dokter zo bij me komt.

Ik schrik van mijn pols en arm, blauw, paars, geel en groen
”Wat hebben we hier?” Vraagt de naderende dokter en ik antwoord “ Botbreukje”
Hij glimlacht  en verbetert: “Gebroken pols, mevrouw!”
Ik wilde het niet erger maken dan het was (bovendien zeiden ze in het andere ziekenhuis ”scheurtje in het bot”)
“U mag zeggen wat u wil maar het is een gebroken pols, wél een mooie breuk, dat wel”
Hij voelt, kijkt en drukt. Ik merk op dat ik niet verwacht had dat het zo blauw zou zijn.
“Botbreuken kunnen bloeden, en dat heeft deze ook gedaan
U krijgt 3 weken kunstgips. Eigenlijk moet het 6 weken, maar dan is alles stijf, dus we proberen 4 weken en kijken dan hoe het ervoor staat. De verpleegster komt u gipsen en dan graag een afspraak voor over 3 weken.”
Hij groet en loopt naar een computer in een hoek waar hij staande op gaat typen.
Een verpleegster komt me gipsen, háár kan ik vragen waarom eerst “echt” gips en nu kunstgips gebruikt gaat worden.
Het blijkt dat een Eerste Hulppost meestal ECHT gips gebruikt. Echt gips wordt aangebracht  met een lengterichtingopening: de wond kan immers i het begin nog gaan zwellen
Kunstgips is helemaal dicht, veel harder, maar ook lichter.

Ze vraagt hoe het met de pinda’s is afgelopen.
????
“Het stond bij mijn info: gevallen bij het pinda’s ophangen in de tuin!”
– Ze hangen er NU wel, maar niet dankzij mij! –
Als ik klaar ben moet ik even zo blijven zitten tot het droog is en dan mag ik naar de balie een afspraak maken voor over 3 weken.
Tot dan, roept de vrolijke verpleegster me na.

Bij de afsprakenbalie zit een strengkijkende  matrone.
Naam?
Ik zeg hem én dat ik over 3 weken terug moet komen.
“Twee” zegt zij
Drie zeg ik
“Hier staat 2”
Gelukkig komt net mijn gipster aanlopen
“Over 3 weken terugkomen toch?”
Ja
Deze dame zegt 2
De dame kiest eieren voor haar geld :” O, nee er staat toch 3”
???!!!!
Ze noemt een datum en tijd.
Ik knik
Ze rammelt wat op de computer.
Ik vraag of ze de datum en tijd even voor me op wil schrijven.
Ze kijkt me vernietigend aan: “U krijgt een etiketje”
Ik pak het aan en knik haar toe (een mondelinge groet is voor deze dame teveel)

Ik loop naar de uitgang en zie een mevrouw zonder mondkapje.
Kennelijk kijken mijn ogen boven mijn mondkapje boos, vragend of…….?
Want de dame snauwt me toe: “ Ja, er zijn uitzonderingen en dat ben IK. Ik zie je wel kijken!”
Ik zeg niets en loop door. Zodra ik de triagetent door ben ruk ik mijn mondkapje af.
Lucht, ik wil frisse lucht.

Mijn breuk is goed en lief gegipst, een dokter heeft er goed naar gekeken en ik mag de eerstvolgende 3 weken met een rechter lichtblauwe arm door het leven. Het leven kan goed zijn!

Na de gipskamer kwamen minder aangename encounters, maar ach niet iedereen is altijd blij met haar/zijn leven!