SNELLE ZORG

Wij voeren vogels in de voor-en achtertuin.
Birdfeeder met zaadjes, vetbollen en snoeren geregen pinda’s.

Eergisteren waren de pinda’s op, zag ik. Ik liep, op mijn slippers, even naar buiten om het lege draadje weg te halen en opnieuw te rijgen. Ik stapte op een bemoste biels, en voelde mijn benen onder me wegglijden. Een schreeuw, een hand  naar de grond uitgestoken, een nabonk met mijn hoofd tegen de garagemuur. Au.
De schreeuw had mijn lief gealarmeerd hij hees me op en bracht me binnen.
Mijn bips deed erg zeer, ik werd een beetje misselijk en vroeg om een emmer. Mijn pols werd een beetje dik en deed zeer.

Mijn lief was onverbiddelijk: we gaan langs de huisarts.
Ik belde op en kon meteen bij de assistent arts terecht (de huisarts zit bijna bij ons om de hoek, maar we gingen met de auto) Vanwege Corona moest ik alleen naar binnen.
De arts-in-opleiding vroeg veel, keek en voelde aan de bult op mijn hoofd, onderzocht mijn rug en nek en keek naar mijn pols en……….haalde de dokter erbij. Die voelde aan mijn hand, ik piepte, ze voelde aan mijn pols, ik piepte. “Naar het ziekenhuis voor foto van pols en hand”
De assistent-arts belde naar het ziekenhuis; ik kon daar meteen terecht.


Manlief bracht me naar het ziekenhuis en ook daar (Corona) kon hij niet mee naar binnen.
Geen telefoon bij me, dus afgesproken dat hij in de auto zou blijven zitten en ik naar hem toe zou komen. Na bezoek aan de Coronatent (hoesten? Koorts? Afspraak? Waar en hoe laat?) meld ik me elektronisch aan bij de röntgenafdeling. Ik word (op scherm) verzocht in de wachtkamer plaats te nemen. Een klein kwartiertje later word ik opgehaald en worden er foto’s van hand en pols gemaakt en mag ik terug naar de wachtkamer. Daar komt een witgejaste heer me vertellen dat er een breukje geconstateerd is en dat hij me naar de gipskamer zal brengen. Er komt een arts vertellen wat er gaat gebeuren, er is namelijk  voor “zoiets als ik heb meegemaakt” een protocol!

Als iemand boven de 40 valt en zijn hoofd klapt op stenen wordt er altijd een CT-scan gemaakt; er zou een interne bloeding kunnen zijn ( dat wordt niet verwacht, maar uit voorzorg…)
Dus, eerst gips dan naar de ct-scan, dan wachten op de uitslag, dan een sling en afspraak en dan naar huis. Ik vond het allemaal best; ben doodmoe (schok?) en heb pijn.
Ik werd gegipst door een dame die precies vertelde wat ze ging doen, heel prettig.


Voor zij vertrok vertelde ze dat “straks” iemand me zou komen halen en naar de ct scan brengen.
(Nog steeds had ik mijn lief niet kunnen laten weten wat er gebeurd was)

Ik wachtte en wachtte en na een tijd kwam de gipsdame vertellen dat haar dienst erop zat. Ze stelde me voor aan haar opvolger die me tzt naar de scanafdeling zou brengen.
Ik wilde er zelf wel heen lopen maar dat mocht niet. Hoe minder loopbewegingen in het ziekenhuis hoe beter. Ik werd opeens zo vreselijk moe en vroeg de “nieuwe” of ik even mocht liggen. Hij ruimde meteen de gipstroep op van de brancard en deed er een nieuw papiertje op. Ik hees me op de brancard, pijn schoot door hele lijf.
Daarna doezelde ik wat,  geen enkel besef van tijd maar wel denkend aan mijn lief, die zich nu wel erg ongerust zou maken.

Na een tijdje kroop ik van de brancard af en liep de gang in. Ik klampte een verpleegster aan en zei dat ik naar mijn man wilde en legde uit dat hij van niets wist en zich ongerust zou maken, ik was nu vast al meer dan een uur weg ( geen horloge, nergens klok) Het kon niet, het was druk op de CT afdeling, ik moest wachten.
Er kwam een vastberadenheid over me.  Ik ging naar huis!
Ze ging een dokter roepen. Die kwam en zei dat het onverantwoord kon zijn als ik NU naar huis ging. Zij raadde me sterk af om weg te gaan zonder CT scan. Ik begreep dat “iedereen” vóór zou gaan bij de scan, het was voor mij toch alleen voorzorg?
Ik maakte me zorgen om mijn man die niet wist hoe of wat en was zelf moe en had pijn. Om half 1 was ik gevallen, hoe laat was het nu? Vier uur!!! De dokter vertrok.

Ik wist het nu zeker: ik ging weg, liep terug naar de gipskamer en wilde mijn jas pakken (én zag dat er wel een klok hing boven de deur, achter het gordijntje dat half dichtgeschoven was) 5 over 4!
Er komt een witgejaste man “mijn” kamer binnen ”Ik breng u naar de CT afdeling”. Het lijkt alsof ik leegloop, al mijn vastberadenheid is weg, ik loop dociel mee, ik ben zo moe! Hij zet me neer in een wachtkamer, waar ik me moet aanmelden op een schermpje.
Kort daarna word ik gehaald door een radiologe die me in een soort “donut”( zo noemt hij het) schuift. Ik doe mijn ogen dicht, er wordt gezoemd en na een tijdje mag ik er weer uit. Ik mag in de wachtkamer gaan zitten en wachten op de uitslag, het kan wel 3 kwartier duren.


Mijn vastberadenheid komt terug. Ik zoek en vind een verpleegster, leg uit dat ik mijn lief al een paar uur niet heb kunnen bereiken dat hij zich zorgen zal maken en dat ik naar hem toe wil. Ze is een oudere verpleegster, ziet in één klap mijn toestand en zegt: “Gaat u hem maar halen, neem hem mee naar de wachtkamer en wacht u beiden daar maar de uitslag af”
Ik zou haar willen zoenen.

Ik ga via de lift, niemand te zien, naar de andere verdieping en de uitgang. In de triagetent staat mijn lief, hij praat met de bewaking, hij ziet er moe en ongerust uit. Ik loop naar hem toe.
We kijken elkaar aan, hij ziet mijn gips, wil me bij de arm nemen, mee naar huis.
Ik vertel dat ik terug moet en hij mee mag. Hij kijkt de bewaking aan.
Die kijkt mij aan en schat in, dan volgen er de vragen aan mijn lief: “Verkoudheid? Koorts? Hoesten? Met iemand in contact die Corona heeft?” Als hij op alle vragen NEEN te horen krijgt, mag mijn lief door(mondkapje al op)

De rest van het verhaal raadt zich raden. Nog 3 kwartier wachten in de wachtruimte,  dan komt de arts, ze neemt ons mee en zegt daar dat alles oké met mijn hoofd is.
Ik maak mijn excuses voor mijn “overspannen reactie eerder”
Het was een lange dag, zij heeft er alle begrip voor (zegt ze) en is blij dat alles in mijn hoofd is, zoals het hoort te zijn.

Om kwart voor 6 zijn we thuis en lopen  we allebei als een ballonnetje leeg; het was een lange dag!

Nawoord: Wat hebben we een geweldige gezondheidszorg in Nederland.
Hoe snel kon ik van val naar huisarts? Naar röntgen, naar gipskamer?
Hoe zorgvuldig waren alle onderzoeken?
Het was allemaal TOP.

(Het wachten op het extra onderzoek was lang, alle begrip voor, het was “maar” uit voorzorg.
Ik was “op”, kon het geduld niet meer opbrengen en schaam me er nu voor.)

Over een week moet ik naar een ander ziekenhuis voor controle.
Voor nu ben ik gebutst en gedeukt, ALLES doet zeer en mijn arm is een onhandig zwaar ding in een sling, maar ik ben “blij” dat ik zo snel geholpen kon worden, ondanks de COVID én dat het zeker géén levensbedreigende situatie was.