Onbekende mensen missen

Ik mis ook mensen, die ik niet ken

.

Vanmorgen las ik in de Volkskrant een column van Aaf Brandt Corstius. Zij had het daarin over mensen die ze niet kent en toch mist. Mensen die je “gewoon” tegenkwam en waarmee je een praatje maakte, mensen in restaurants die daar ook waren als jij er zat (niemand eet graag in een leeg restaurant) Dát soort mensen en vluchtige contacten, die er nu nauwelijks meer zijn

Door het lezen van die column werd ik ontroerd. Ze slaat de spijker, wat mij betreft, zó op de kop.
Natuurlijk mis je de zomaar aanloop van vrienden en bekenden en het zien van ouderen en kwetsbare mensen, maar óók de “normale” entourage. Mensen die je tegenkwam met het hond uit laten, het boodschappen doen, het wandelen. NU zijn de meeste mensen (indoor) verscholen achter een mondkapje en buiten werkt de 1,5 m afstand niet mee om “zomaar” een praatje te maken.
Om maar niet te spreken over mensen in het bos, die soms van het (brede) pad afwijken om je maar niet tegen te komen, of mensen die in de supermarkt alleen maar dingen tegen je zeggen als dat DIT écht geen 1,5 m is (ik ben nooit goed geweest in het inschatten van afstanden)

Vandaag had ik weer even zo’n vroeger gewoon, nu bijzonder “COVID-19-vrees-niet” moment.
We gingen fietsen (actieradius groter dan met wandelen, maar niet écht mijn favoriete bezigheid)

Nu wil het geval dat alle puzzelboekjes in het huis vol zijn.
Dus als het daar mocht, wilde ik graag daar een puzzelboekje kopen.

Mondkapje uit de zak, portemonnee in de hand, deurknop met mouw open en buiten blijvend staan
vraag ik of ik een puzzelboekje mag kopen. De verkoopster zegt dat ze dicht zijn, alleen open voor pakjes en dat de puzzelboekjes allemaal teruggestuurd zijn.
Het, ook gemondkapte meisje met lang blond haar naast haar  zegt dat ze er net nog ééntje ergens achter zag (waren ze misschien samen de voorraad aan het tellen?)
De eerste verkoopster zegt dat als ik DAT puzzelboekje wil, ze het wel naar buiten brengt en dat als ik dáár wil pinnen dat boekje mag ik kopen, binnen iets kopen mag in deze tijd niet.

Ik waag de gok (beter een leeg boekje in mijn fietsmand dan veel volle puzzelboekjes thuis)
Ze komt, zonder jas naar buiten met een zakje en pinapparaat (de spanning welk boekje het is bewaren we voor thuis) Ze loopt naar de hoek van de straat met een pinapparaat omhoog ”Geen bereik hier” zegt ze.
Ik moet denken aan het begin van de mobiele telefoon toen nog niet héél Nederland bereik had en we, op een camping, naar een dichtstbijzijnde heuvel moesten lopen om daar het thuisfront ons nieuwe campingadres door te bellen.

Het is koud, ik heb een jas aan, zij niet. Ik wil niet de oorzaak zijn van een verkouden verkoopster.
“Wil je niet liever eerst je jas aan doen” Ze heeft een stuk naar links én een stuk naar rechts van de winkel gelopen en kennelijk nog steeds geen verbinding.
Ze kijkt me aan en zegt dan resoluut “ Het is koud. Komt u maar even binnen, dan regelen we het daar!” [we zijn” éven” allebei een beetje koud én stout]

Ik laat haar vóór gaan, gesp mijn mondkapje weer voor, waardoor prompt mijn bril beslaat en ik niets meer zie. Ze verricht wat handelingen op de kassa en schuift me het pinapparaat toe. Ik zie helemaal niets meer, stop mijn kaart in de machine; er komt tekst op het display. Ik doe mijn bril af, maar dat helpt (zoals verwacht) niet, ik zie nóg steeds niets.
Ik schuif het pinapparaat weer terug” Ik zie niet wat er staat”
Ze lacht “Er staat probeer opnieuw!”   
En weer dansen haar handen op de toetsen van de kassa, ze veegt mijn pasje aan haar mouw af en stopt hem er weer in.
Ik pin, het gaat! Ik bedank haar voor de service. Als ik de deur uit ben en mijn fiets pak, roept een nieuwe klant naar binnen “Heeft u ook agenda’s “?
Als ik wegfiets zie ik de verkoopster, wéér zonder jas naar buiten komen.

Ik had  een ( geslaagd)  momentje met een “onbekende” en wie zegt dat er geen dienstverlening meer bestaat? Dat is binnen én buiten nog mogelijk.

Thuis krijg ik mijn beloning voor de gok: precies de soort puzzels die ik graag doe!