Vernoemde gerechten

Er zijn nogal wat gerechten  naar mensen “vernoemd”.
Soms weten we dat, soms hebben we géén idee.
Ooit las ik het verhaal van John Montagu (1718-1792, Vierde graaf van Sandwich, die zich geen tijd gunde om uitgebreid te eten en daarom zijn bediende 2 dunne boterhammetjes met vlees liet brengen. Dat was algemeen bekend in zijn kringen en mensen gingen die boterhammetjes sandwiches noemen, vandaar de naam.
Een grappige anekdote, waarvan je natuurlijk nooit weet of het echt waar is.

Zo zijn er vast meer, bedacht ik me.
Een paar gerechten had ik op mijn lijstje staan om eens uit te zoeken ( van sommige had ik het klok- maar- geen- klepel gevoel)
Nu heb ik er 4 uitgezocht. Leuke weetjes, maar of ze waar zijn……………….?

Caesarsalade Genoemd naar Caesar Cardini (1896-1956) kok en eigenaar van meerdere restaurants in Mexico en de Verenigde Staten. Het verhaal gaat dat hij op Independence Day in 1924 zoveel gasten in zijn restaurant had gehad dat veel ingrediënten op waren en hij  van wat er nog wél was voor de nieuwe gasten met romaanse sla, croutons, gekookte eitjes, Parmezaanse kaas, olijfolie en citroensap een salade maakte. Later kwamen gasten terug en vroegen weer om DIE salade. Hij noemde de salade naar zichzelf; een nieuw gerecht was geboren.

Waldorfsalade

Deze salade werd voor het eerst geserveerd in 1893 in New York tijdens een liefdadigheidsbal door de chef kok van het Waldorf hotel (de Zwitser Oscar Tschirky (1866-1950) en bestond uit:
bleekselderij, appel, een beetje citroensap en mayonaise.
Ik las dat de walnoten en rozijnen er pas later (1924) werden toegevoegd

Boeuf Stroganoff

Van de herkomst van de naam van dit gerecht bestaan meerdere verhalen. In al die verhalen blijkt wel dat een Russische, rijke familie de naamgever van dit gerecht is. Het ene verhaal zegt dat een van de familieleden dit gerecht bedacht heeft, een ander verhaal luidt dat een kok die in hún dienst was de bedenker was.
Ook hier weer blijkt “iemand” dit gerecht “toevallig” te hebben bedacht met de ingrediënten die toen voor handen waren: rundvlees, zure room, champignons en wodka.
Eén van de verhalen meldt dat de kok van een graaf Stroganoff dit gerecht bedacht en het vlees in kleine reepjes sneed omdat zijn baas niet zo goed kauwen kon.

Carpaccio – Vittore Carpaccio – detail Ursula

Carpaccio

Ook dit gerecht is bij toeval uitgedacht. Deze keer in 1950 in Venetië door kok Giuseppe Cipriani (1900-1980) Hij was de eigenaar van Harry ’s bar ( Harry? In Venetië? Bar waar je “ook” eet?)
Giuseppe had beroemde gasten waaronder ook een gravin die aan bloedarmoede leed en “rood vlees” moest eten; hij bedacht dit gerecht voor haar:  dungesneden rauwe runderlende met een dressing van mayonaise met citroensap, worcestersaus, melk, zout en peper.
Het verhaal gaat dat op dát moment in Venetië een overzichtstentoonstelling was van de schilder Vittore Carpaccio (1465-1520).Deze schilder gebruikte veel rood in zijn schilderijen (én liet zich vooral  inspireerde door de (patroon) heilige Ursula)
Een rood gerecht, rode schilderijen; Giuseppe legde de link en noemde zijn vleesgerecht  dus Carpaccio.