Hoop

We lopen langs een tuin.
Het is begin december.
In die tuin staan een paar bloeiende bomen.
Er breekt een waterig zonnetje door.
Manlief maakt snel een paar foto’s.
Ook ergens in een centrum zien we, wat later, een ietwat kariger gebloesemde boom.
Het lijkt, ondanks het feit dat het december is, wel LENTE!

Bomen met de zachtroze bloesem lijkt de lente aan te kondigen, maar de winter moet nog beginnen!
Ik word er blij van als ik het zie.
Dit soort vóórbodes geven hoop.
Hoop dat de lente ook ná dit sombere jaar weer zal komen.
Dat er weer sneeuwklokjes en krokusjes komen, dat het Coronatijdperk ééns voorbij zal zijn en we weer “gewoon” de armen om onze naasten heen kunnen slaan.

Ik ben van nature een opgewekt, optimistisch mens maar deze langdurende Coronaperiode gaat ook mij niet in de koude kleren zitten. Ik mis de gezellige onverwachte bezoeken van vrienden en familie en andere onverwachte gebeurtenissen.. Nu moet alles gepland worden.
Een groot deel van mijn leven heb ik  tussen de onregelmatig werkende mannen gezeten, geen dag was hetzelfde, nu sluipt er steeds meer regelmaat in ons leven; we moeten, als we iets willen, reserveren, terwijl we “gewoon willen gaan als we kunnen en zin hebben”.

We hebben  “gewoon” zieke vrienden (géén Corona) waarmee we voorzichtig moeten én willen zijn én een, nog steeds aan Corona naweeën lijdend, familielid. Deze tijden zijn niet niks, voor niemand!

En dan wandel je wat en dan zie je in de tuin een paar bloeiende bomen, met zacht roze bloemetjes en dan wéét je weer hoe het in de lente zal zijn, dan lijkt het leven even weer lichter en krijg je weer hoop.

Naast de bloesemstruik in een tuin staat hulst, die ook bloeit. Fel rode bessen met felgroene, glanzende bladeren met stekels eraan. De combinatie van deze twee doet me bijna huilen.
Het IS winter,  ik zie de hulst, maar de lente ZAL komen, ik zie nu al bloeiende bomen.

Het lijkt of de natuur wil zeggen; houd moed, het komt goed; heb vertrouwen.