Eerlijkheid wordt beloond

Mijn lief houdt van autoracen. In onze verkeringstijd gingen we nogal eens naar Zandvoort en zaten “ergens” langs de baan in het zand en zagen, met veel lawaai, auto’s langs “vliegen”
Als je er “iets” van weet is het best spannend, dan weet je dat de één de ander moet inhalen en als het dan lukt dan heeft hij kans om …(zoveelste ) te worden, dat soort “weetjes” maakt het kijken spannender.

Toen we getrouwd waren en kinderen kregen gingen we niet meer naar Zandvoort, mijn lief keek, als er autosport was, wel op t.v.
De formule I race  is de hoogste  klasse in de autosport en het spectaculairst; mijn lief kruipt dan een gedeelte van de vrijdag (vrije training) zaterdag (kwalificatie en zondag (races) bijna in de t.v.

De Jumbo had onlangs een spaaractie voor een racemodel (schaal 1: 24) van de auto van Max (Verstappen)

Ik doe bij een andere supermarkt boodschappen en ben erg trouw.
Er zijn een paar artikelen die MIJN supermarkt NIET heeft, dan ga ik die bij de Jumbo halen en doe dan meteen de boodschappen die ik op dat moment nodig heb. Ik krijg dan dus wel zegeltjes, maar weinig. Té weinig om daar een spaarkaart mee vol te krijgen.
Op een dag staat er een dame voor me met heel veel boodschappen. Ze spaart géén Max zegeltjes, ik raap al mijn moed bij elkaar en vraag de mij, totaal onbekende mevrouw, om háár zegeltjes. Ze zegt Ja.
Als ik nog twee keer bij de Jumbo boodschappen doe (omdat MIJN Supermarkt géén PALMsuiker heeft bv) krijg ik toch hoop, dat ik de spaarkaart vol kan krijgen en mijn lief kan blij maken met een Max Verstappen auto! De tijd gaat snel en als ik op een zaterdag daar verse broodjes én wat óp brood haal (dichterbij dan MIJN supermarkt) vraag ik hoelang de actie nog duurt. Tot maandag zegt de cassiere.” Ik ga dat niet halen” zeg ik teleurgesteld. De dame achter mij in de rij (met veel boodschappen) zegt dat als ik even wacht ik háár zegeltjes ook mag hebben. Ik wacht en krijg de zegels. Ik wil weglopen met mijn boodschappen in mijn tas en het supermarktkarretje weer naar buiten brengen.
De opmerkzame cassiere zegt dat er nog een boodschap in mijn karretje zit, een pakje boursin.
Ik zeg dat ik dat waarschijnlijk dan ook niet heb afgerekend en geef haar de bon om dat na te kijken  (met een mondkapje op beslaat mijn bril en kan ik géén briefje lezen)
Ze zegt dat het inderdaad NIET op de bon staat, ik trek mijn portemonnee en betaal.
De cassiere vraagt hoeveel zegels ik nog te kort kom: 2, zeg ik.
Ze geeft me 2 zegels “Omdat U zo eerlijk bent”
Ik fiets naar huis, plak de zegels op, fiets terug en lever de kaart in.
Ik krijg een code, pas als je de code op internet hebt aangemeld én betaald ben je zeker van de auto.
Ik betaal niks via internet, zou het wel kunnen, maar wil het niet.
Manlief wel.
Ik kan dus niet plotseling een Max auto achter mijn rug vandaan toveren, maar heb manlief nodig voor het aanmelden op internet. Op de folder staat OP is OP.
Dus misschien maak ik hem blij met een dode mus.
Het zij zo.

Ik kom thuis en geef de code.
Man “ regelt” het met de computer: maandag kan ik bij de winkel ZIJN autootje ophalen
Maandag pas, jammer, want dít weekend zijn er races, dan zou zo’n modelautootje voor de t.v. wel leuk staan!