Ooit wandelden we, in Engeland, op een voetpad dat ooit een spoorrail was; van Polegate naar Hailsham. De spoorweg werd in 1849 geopend en sloot voor passagiers in 1965 en in 1968 ook voor goederenvervoer.
Het was een mooie wandelroute mét iets extra’s; de wetenschap dat hier ooit passagiers uit het treinraam keken en misschien wel zagen wat wij toen zagen: namelijk BOS. Een spoorrails gemaakt door het bos, nu fiets en wandelroute; The Cuckoo Trail. (Sussex)
Nu leken we de mogelijkheid te hebben, in Nederland een oud, verdwenen spoor per fiets te volgen. Er liep vroeger een treintraject van Doetinchem naar Ruurlo
In 1885 werd dat treintraject geopend met, voor de reiziger, de mogelijkheid zo verder te kunnen reizen naar Twente, Duitsland en Arnhem
Een gedeelte van de spoorbaan werd in 1937 opgebroken.
Er is geen fietsroute op internet of papier van, maar we besluiten, mét enige voorkennis, bij het voormalige station (nu zwembad en sportschool) van Zelhem te starten en te trachten dit vroegere spoortraject naar Ruurlo te volgen.
Trein op de grond getekend op de parkeerplaatsen van het vroeger het station Zelhem
De start is veel belovend, maar na een tijdje fietsen komen we bij een slagboom (met verbodentoegangsbord) van het landgoed HET ZAND.
We worden gedwongen deze route te verlaten en proberen met een omtrekkende beweging de voormalige treinroute weer op te pakken. Dat lukt niet, dus volgen we een knoopuntenproute naar Ruurlo, misschien kunnen we daar info krijgen hoe van dáár wél over deze route terug naar Zelhem te keren.
We rijden door bos, langs boerderijen, aardappelvelden en reeds gedorste, nu stoppelige maisvelden. Langs kasteel Ruurlo (schitterend museum maar door Corona alleen toegankelijk met vooraf gereserveerde kaartjes) .
komen we het dorp binnen
Ik zie in een kapperszaak en bij een supermarkt zowel personeel als klanten mondkapjes dragen (ze zitten in mijn tas voor geval dát)
Als we een HEMA zien krijgen we enorm zin in een stukje worst.
Ik doe (voor het eerst) mijn mondkapje voor, desinfecteer mijn handen, pak een (verplicht) mandje en vraag aan de dichtstbijzijnde Hemagejaste jongen waar de waar de HEMAworst is. Hij wijst naast zich, maar meldt direct dat de worst op is en vandaag niet meer komt.
Ik bedank voor de info, zet het mandje terug, kapje af en stap de fiets weer op.
We fietsen naar het VVV kantoor; een gebouw met veel glas, waarin ik van buitenaf 3 medewerksters zie staan zonder mondkapje. Ik loop (met “bloot” gezicht) naar binnen en stel mijn spoorrail/fietsvraag. Twee dames stormen naar de folderwand en zoeken, de derde klikt de computer aan.
Na een tijdje geven de folderdames teleurgesteld op; geen spoorroute te vinden.
De dame achter de computer zegt dat ze het niet kan vinden, maar de route zelf wel eens gefietst heeft, dus me zal wijzen, maar dat niet de HELE, vroegere treinroute er nog is, slechts stukken
Een van de vrijwilligsters heeft haar jas aan en kondigt aan, NU te vertrekken, dan komt ze nog droog thuis. De andere dame kijkt me aan en deelt mee dat het om 1 uur gaat regenen.
Ik hoop dat haar weerman/vrouw ongelijk heeft. Mocht hij of zij wél gelijk hebben dan komen wij NIET droog thuis
De dame komt achter haar plastic scherm vandaan met 3 kaarten, ze wijst de route aan totdat kaart 1 ophoudt, op kaart 2 en 3 wijst ze verder, deze kaarten kan ik helaas alléén tegen betaling meekrijgen.
Ik, zuinige Hollander, memoriseer deze route, bedank haar en loop naar mijn geduldig wachtende lief, buiten. Hij stelt voor wat te gaan drinken. Ik ben wel vóór een terrasje, maar door dat uitstel krijgen we ZEKER een bui op ons hoofd. Dus als ik hem de VVV weersvoorspelling vertel, besluiten we maar meteen de route te gaan rijden.
Ietwat teleurstellend, het eerste deel is (wel een mooi) fietspad langs een grote weg, dan de bossen in en pas veel verder rijden we over een pad wat, misschien…. spoor zou kunnen….
We gaan dan maar genieten van het landschap, zonder enige bijgedachten over een oude spoorlijn. Dat lukt wel.
We komen onderweg een veldje met notenbomen tegen, het hek staat open en een bordje vermeld dat hier de gemeente schapen laat grazen.
Of de schapen zijn weggelopen (open hek) of ze zijn er niet altijd!
Geen schaap te zien, maar wel liggen er her en der walnoten. We gaan rapen en komen allebei met een zakje noten bij onze fiets (en elkaar) terug.
Als we de straat van ons oppasadres inrijden beginnen de dikke druppels te vallen; ver na enen! Gelukkig heeft zo’n weerpersoon niet altijd PRECIES gelijk!
Elke dag wat - blog 