Mijn broer woonde heel lang in de Achterhoek.
Eerst woonde hij bij Achterhoekers in, terwijl er huizen werden gebouwd.
Hij kwam in aanmerking voor een hoekwoning en heeft het jaren gehuurd, totdat hij het kopen kon. Het werd ZIJN huis.

Onze zoon en zijn vrouw (wonend in Zd. Holland) wilden al lang graag naar de Achterhoek verhuizen, maar moesten daar eerst werk zien te vinden en dat was niet makkelijk.
Mijn broer zou het leuk vinden als ze ook bij hem in de buurt kwamen wonen.
Vóór dat kon gebeuren werd hij echter ziek en stierf.
Hij gaf mijn schoondochter op zijn sterfbed zijn auto want “ beiden werken en met één auto dan kom je hier niet ver. Misschien kunnen jullie HIER wel wonen? ”
De as van mijn broer werd op de eerste verjaardag van zijn sterfdag in zijn tuin uitgestrooid

Zijn zoon, die in dezelfde plaats als zijn vader een woning had, erfde het huis van zijn vader.
Hij had geen interesse in het (weer) wonen in het huis van zijn vader. Hij wilde het verkopen; het liefst aan zijn neef en aangetrouwde nicht. Zij wilden dat ook dolgraag, maar er zat nogal wat aan vast; allebei een baan in de Achterhoek krijgen en hun eigen woning verkopen! Dat ging niet op stel en sprong!

Onze schoondochter vond binnen een aantal maanden na de dood van mijn broer werk in de Achterhoek; voor onze zoon duurde het langer.
Neef gaf hen alle tijd en ruimte om werk te vinden en hield het huis “vast” totdat ze allebei werk hadden en het huis konden kopen. Onze schoondochter kon er zo lang in wonen terwijl zij en haar man een weekendhuwelijk hadden (er wat wat heen en weer gereisd!)

Ondertussen ging onze neef samenwonen. . Zijn eigen huis verkopen lukte binnen een week. Een geschikt  nieuw huis in de buurt van het werk van zijn vriendin was vrij snel gevonden en werd gekocht

Uiteindelijk vond onze zoon werk nabij de Achterhoek en konden ze hun huis in Zd Holland verkopen. Binnen een maand was dat in kannen en kruiken en kon de volgende stap genomen worden.
Het huis van, oorspronkelijk, mijn broer en nú van onze neef, kon door hen worden gekocht.

Toen kwam Corona; naar de notaris  voor het voorlopig koopcontract kon niet meer,  er moest online worden getekend, in plaats van op het kantoor van de notaris.
Neef en vriendin, zoon en schoondochter hadden zich dit bijzondere  (officiële) moment  anders voorgesteld.
Ze maakten zelf een ceremonie en vierden alle vier het Leven, hun Nieuwe Woonomgevingen, hun familie- én  hun vriendschapsband.

Toen de officiële overdracht plaatsvond mocht het wél in het notariskantoor mét Coronaregels: 1,5 m afstand, met plastic scherm ertussen én de pen waarmee (officieel) getekend werd moest mee naar huis genomen worden.
Gezessen vierden we ’s avonds dit geweldige moment.
Het huis van mijn broer en het geboortehuis van onze neef, het blijft in de familie; we blijven elkaar daar zien; een stukje van mijn broer zal daar altijd zijn en nu krijgt het huis een nieuw leven; er wordt gewit, behangen, verbouwd; het huis krijgt een verjongingskuur.

En op een afstand van zo’n 22 kilometer van dat huis woont onze neef met zijn vriendin in een mooi (nog) ouder huis, en ook dát krijgt een nieuw leven.