Dit verhaal gaat over twee vriendinnen die elkaar, allebei 50+, door een wederzijdse kennis leerden kennen. Ik denk niet dat ze, zonder die kennis, ooit vriendinnen geworden waren.

Laten we ze Felicia en Ans noemen.
Felicia was altijd blijven werken, ook na de geboorte van de kinderen, had een nanny voor de 2 kinderen aangenomen en had een verantwoordelijke baan.
Haar man en zij hadden een tijdje in het buitenland gewoond en gewerkt.
Met vakanties verbleven ze in hotels
Ze hadden een hond.

Ans was meteen na de komst van haar eerste kind gestopt met werken en had weliswaar af en toe administratieve (betaalde én onbetaalde) klussen aangenomen, maar alleen als haar man thuis was en op de kinderen kon passen.
Met vakantie gingen zij en haar gezin altijd in een tent kamperen.
Ze hadden een hond.

De mannen konden het, hoewel totaal verschillend; de één creatief, de andere een techneut, best met elkaar vinden.
Het beeld is wel duidelijk denk ik nu.

De wederzijdse kennis ging verhuizen en omdat veel vrienden, familie en bekenden het “ té druk ” hadden waren Ans en Felicia de enigen die konden (én wilden) helpen verhuizen.

Ze hoefden tijdens het verhuizen niet veel te bespreken, de één deed dit, de ander dat, het liep allemaal gesmeerd én ze hadden veel pret. Ze merkten dat de verhuisklus haast vanzelf ging, zó waren ze op elkaar ingespeeld.

Na de verhuizing werd de band tussen de twee steviger. Felicia en haar man woonden weliswaar in een heel ander deel en behoorlijk ver van Ans en haar man vandaan, maar ze had een questhouse en daar konden Ans en haar man tijdens hun bezoek aan hen verblijven

Ze gingen zelfs met zijn vieren op vakantie; een culturele vakantie; historische dingen bekijken.
Niet in een hotel (Felicia) niet op een camping (Ans) maar een compromis: ze huurden gevieren een appartementje.
Het was een bijzondere vakantie; het culturele en historische verbond; het samenleven in het appartementje beviel ze alle vier.

De vriendschap duurde jaren.
Op een gegeven moment kwam er een alarmerende email bij Ans binnen: Felicia wilde scheiden.
Aangezien ze (afstand) niet naar Felicia toe kon, belde ze haar op.
Het werd een emotioneel gesprek waarbij bleek dat Felicia haar man had betrapt bij het naar porno kijken. Felicia was daar zo van geschokt dat ze alleen maar WEG van hem wilde, Ans bood aan dat ze bij haar kon komen. Felicia zou erover denken.
Een tijdje hoorde of zag Ans niets van Felicia. Ze stuurde een “voorzichtige” mail, niet refererend aan de “problemen” maar met algemeen met de strekking “Hoe gaat het met jullie?”
Geen reactie.

De verjaardag van Felicia kwam er aan; geen uitnodiging voor een feestje zoals andere jaren. Ans stuurde een felicitatiekaart.
Er werden verschillende apps en mailtjes van Ans naar Felicia gestuurd; geen reactie.
Totdat er een verhuiskaart kwam; Felicia én haar man verhuisden naar een ander deel van het land.
Ans stuurde een  “gefeliciteerd met jullie nieuwe huis-kaart” namens haar en haar man.

De verhuiskaart was het eerste teken van Felicia naar haar toe.
Ans schreef een brief persoonlijk naar Felicia dat ze niet snapte wat er was, wat was er tussen hun gebeurd? Had ze iets verkeerds gezegd? Gedaan? Konden ze daarover praten?
Geen reactie.
Ans was er verdrietig over: sommige vriendschappen kwijnen weg of lopen stuk, dat kon  gebeuren, maar dit was een zo onbevredigend einde.

Uiteindelijk bedacht Ans dat het misschien niet Felicia was die de vriendschap wilde beëindigen, maar de man van Felicia.  Dát was de enige verklaring  die Ans kon bedenken.Misschien had Felicia haar man verteld dat Ans HET wist en durfde (of wilde) de man háár niet meer onder ogen te komen(.Het positieve was wel dat t stel kennelijk bij elkaar bleef)

Maar zelfs na al die jaren, deed het Ans nog steeds pijn; een dierbare vriendin te verliezen aan….. ja, aan wat?
Zou ze ooit te weten komen of haar gevoel juist was en niet haar vriendin maar haar man de breuk had veroorzaakt?
De vriendschap weer herstellen, dat dát niet zou gebeuren daar had Ans zich bij neergelegd. Jammer