Waarom lees je een bepaald boek?
Als kind kreeg ik boeken aangereikt, van ouders en familie.
Ik was en ben, gek op lezen.
Van (middelbare) school moest ik bepaalde boeken lezen.
Jaren las ik alles wat los en vast zat, boeken van de bibliotheek, van vrienden en natuurlijk stonden op mijn vejaarlanglijstje altijd boeken!
Verder kocht en las ik wat me interesseerde of van welke auteur me aansprak .

Jaren later werd ik lid van een boekenclub; eens per kwartaal kreeg ik een folder en daarin las ik waar een boek overging of iets over de auteur, daarop bepaalde ik mijn keuze, totdat ik na decennia geen boeken meer in die folders meer vond die ik óf nog niet gelezen had óf die me aantrokken.

Nu kreeg ik, in de Coronatijd, van een vriendin, 3 boeken; lezen en doorgeven was de boodschap.
Twee las ik. De derde sprak me in het geheel niet aan; de kaft met zo’n zoetig plaatje dat vroeger in kiosken op de schap bij de kasteelromannetjes lag. Ook de titel werkte niet mee “De zigeunermadonna” ik had daar zo’n beeld bij van een wulps meisje met afhangende schouderbandjes. Mooi (dat meisje, niet het plaatje) maar niet mijn stijl. De naam van de schrijfster tenslotte deed me denken aan een bepaald type FIAT van vroeger

Maar in Coranatijd kon je, voor ontspanning, weinig anders doen dan lezen. En toen mijn beschikbare stapel boeken*) slonk begon ik  aan dát boek.

Eigenlijk had ik moeten weten dat de Zigeunermadonna een beroemd paneelschilderij geschilderd door Tiziano Vecelli of Vecellio (beter bekend als Titiaan 1490-1576) was.

Het verhaal begint in 1985 als de moeder van de hoofdfiguur overlijdt en spring terug naar de tijd vóór zijn geboorte toen zijn Franse moeder verliefd werd óp en trouwde mét een Duitse soldaat (de bezetter, zoals heer Franse plaatsgenoten haar later nadroegen)
Het leven van de moeder én het kleine “moffenjong” zoals zijn plaatsgenoten hem noemde was zwaar.  De moeder, die haar zoontje alleen moest opvoeden kon nergens anders heen en dus bleef in het gebied waar iedereen haar (en “dus”  ook haar zoon) als verraadster zag.

Het boek zoog me mee, in de tijd vlak ná de oorlog.
Ik had indertijd ook verhalen van MIJN moeder gehoord over vrouwen (meisjes) die in de oorlog  “moffenvriendjes ” zoals dat toen heette, hadden gehad en na de oorlog werden kaalgeschoren en bespot. Nu las ik hoe een Franse vrouw die “behandeling” van dorpsgenoten (inclusief de pater )tot  jaren na de oorlog nog, heeft moeten ondergaan, terwijl haar enige “fout” was verliefd worden.

De jongen in het boek raakt door zijn jeugd, waarin hij lang zijn stem kwijt geweest is, ernstig beschadigd en heeft moeite om zich te hechten en lief te hebben als ook de, als stiefvader beschouwde vriend van zijn moeder, hen verlaat.

Een  goed geschreven boek dat vooral aan het eind een beetje genre “kasteelroman” gaat, als de liefde van de, man geworden jongen, voor een vroeger schoolvriendinnetje beschreven wordt .
Dát stukje “eind goed al goed” had voor mij niet gehoeven.


De Zigeunermadonna door Santa Montefiore pag 13 t/m 334

*) Ik lees liever “papier” dan via e-reader