Een misleidend woord, want in zilverpapier zit géén zilver; het heeft alleen een zilverachtige kleur.
Het werd vroeger voornamelijk gebruikt om chocoladerepen in te verpakken.
Gemaakt van stanniool, gewalst tin, van ca.0,02 mm dun.
Tegenwoordig is “zilverpapier” vervangen door aluminiumfolie.
Melkflessen, vroeger van glas, hadden doppen van zilverpapier (dikker dan het zilverpapier om de chocoladerepen) Aan de kleur van de dop kon je zien of de inhoud van de fles was. Melk (blauwe dop) yoghurt (groen) karnemelk (rood) en bruin en geel voor die kleuren vla.
Dat zilverpapier dat spaarden we, voornamelijk de melkdoppen.
Dat was, zo werd er gezegd, voor de arme kindjes in Afrika.
Ik dacht dat we dat inleverden in onze kerk, maar ik las nu dat alleen katholieke kerken dat deden; dát sparen was voor de missionarissen!
Wij waren niet-katholiek, maar Remonstrants.
Waarschijnlijk spaarden we het dus voor anderen die WEL katholiek waren.
Ik herinner me zeker één keer, de doppen zelf in de hal van de kerk in een houten bak te hebben gestort (was ik in een katholieke kerk?ik weet het niet meer )
Onlangs hadden wij het erover en de vraag “Wat gebeurde er met dat zilverpapier?” Niemand wist het. Onlangs hoorde ik een radio -interview met de Directeur van het Brabants Historisch Informatie Centrum die antwoord op die vraag gaf.
Het zilverpapier werd soms meegenomen door missionarissen.
Zij namen kraaltjes en spiegeltjes én balletjes zilverpapier voor de Afrikaanse kindjes mee om daarmee te spelen.
Er werd ook ingezameld zilverpapier “gewoon” weggegooid.
Het ten gelde maken van de minieme hoeveelheid tin in het zilverpapier zal uiterst sporadisch gebeurd zijn en de opbrengst enkele centen, zo vertelde deze man.
Het inzamelen van zilverpapier door de kerk was meer voor de bewustwording van parochianen dát er arme kinderen/mensen waren en dat je die moest helpen, dán voor het ten gelde maken van het zilverpapier.
Hier schrok ik toch wel even van.
Het waren andere tijden, maar toch………..manipulatief gedrag van de clerus.