Zilverpapier

Een misleidend woord, want in zilverpapier zit géén zilver; het heeft alleen een zilverachtige kleur.
Het werd vroeger voornamelijk gebruikt om chocoladerepen in te verpakken.
Gemaakt van stanniool,  gewalst tin, van ca.0,02 mm dun.

Tegenwoordig is “zilverpapier” vervangen door aluminiumfolie.

melkflesMelkflessen, vroeger van glas, hadden doppen van zilverpapier (dikker dan het zilverpapier om de chocoladerepen) Aan de kleur van de dop kon je zien of de inhoud van de fles was. Melk (blauwe dop) yoghurt (groen) karnemelk (rood) en bruin en geel voor die kleuren vla.

Dat zilverpapier dat spaarden we, voornamelijk de melkdoppen.
Dat was, zo werd er gezegd, voor de arme kindjes in Afrika.
Ik dacht dat we dat inleverden in onze kerk, maar ik las nu dat alleen katholieke kerken dat deden; dát sparen was voor de missionarissen!

Wij waren niet-katholiek, maar Remonstrants.
Waarschijnlijk  spaarden we het dus voor anderen die WEL katholiek waren.
Ik herinner me zeker één keer, de doppen zelf in de hal van de kerk in een houten bak te hebben gestort (was ik in een katholieke kerk?ik weet het niet meer )

Onlangs hadden wij het erover en de vraag “Wat gebeurde er met dat zilverpapier?” Niemand wist het. Onlangs hoorde ik een radio -interview met de Directeur van het Brabants Historisch Informatie Centrum die antwoord op die vraag gaf.
zilverpapierHet  zilverpapier werd  soms meegenomen door missionarissen.
Zij namen kraaltjes en spiegeltjes én balletjes zilverpapier  voor de Afrikaanse kindjes mee  om daarmee te spelen.
Er werd ook ingezameld  zilverpapier “gewoon” weggegooid.
Het ten gelde maken van de minieme hoeveelheid tin in het zilverpapier zal uiterst sporadisch gebeurd zijn en de opbrengst enkele centen, zo vertelde deze man.
Het inzamelen van zilverpapier  door de kerk was meer voor  de bewustwording van parochianen dát er arme kinderen/mensen waren en dat je die moest helpen, dán voor  het ten gelde maken van het zilverpapier.

Hier schrok ik toch wel even van.
Het waren andere tijden, maar toch………..manipulatief gedrag van de clerus.

 

 

 

 

 

 

BN-ers in onze jeugd

De vroegste datering van het woord BN-er (Bekende Nederlander) schijnt 2001 te zijn.
Daarvóór waren er wel BN-ers, alleen noemden we ze niet zó.

Mijn broer werd ooit benaderd door een tv-programma, ik meen  Klasgenoten, ze hadden research gedaan en het bleek dat mijn broer met de eerste vrouwelijk diskjockey van Nederland  Tineke (de Nooij) in de klas had gezeten.
Daar werd een t.v. programma over gemaakt en men vroeg of mijn broer wilde meewerken.
Mijn broer wist niet meer dat hij met haar in de klas had gezeten, herinnerde zich  trouwens weinig  tot niets van zijn klasgenoten van toen en kon daar  dus NIETS over vertellen (zijn woorden) .Hij werkte  dan ook niet aan dat programma mee.

huis (2)Toen ons gezin ooit aan een stille laan woonde, woonde boven aan de oplopende straat (wij woonden bijna beneden) een radiopersoonlijkheid:  Johan Bodegraven (1914-1993)johan Bodegraven
Hij presenteerde voor de radio Goede Doelenacties en praatte de luisteraars geld uit hun zak.
In 1951 schijnt er een actie Haak-in geweest te zijn, waarbij voor de kanker bestrijding een bedrag van 80.000 gulden nodig was.Bodegraven bedelde 3 miljoen bij elkaar, dat gaf hem de bijnaam:  aartsbedelaar.

We wisten dat hij dáár woonde, zoals waarschijnlijk iedereen in de straat. Er waren geen camera’s of hekken in of om zijn tuin; hij woonde daar gewoon.
Nu rijden er bussen met toeristen langs BN-ers.
Andere tijden!