Vroeger heb ik me bezig gehouden met filosofie. Eerst bij een hoogleraar filosofie met een groepje van zo’n 12 andere cursisten, later met zeer velen  in de collegebankjes van de Universiteit.

Het heeft me altijd gefascineerd dat grote denkers richting hebben gegeven aan zovelen en dat sommige denkstromen de eeuwen overleefd hebben; dat er denkers op  een ander zijn  gedachtegoed voortborduurden en tot weer andere inzichten kwamen, die al dan niet algemeen geaccepteerd werden.

Van Plato en Socrates zo’n 400 jaar vóór onze jaartelling tot Albert Camus (jaren’60) Jiddu Krishnamurti (1895-1986) en de huidige Nederlandse filosoof Bas Haring (geb.1968)    [Bij de laatste zou ik een lezing bijwonen toen het Coronavirus  in ons land zijn intrede deed en alles werd afgelast]

Bijna iedereen  die zich een beetje in filosofie heeft verdiept kent de stelling van Descartes (1596-1650) ik denk dus ik ben : Het enige dat je ECHT zeker kan weten is dat je bestaat, de rest kan twijfelachtig zijn.

Er zijn ook minder (algemeen) bekende stellingen van grote filosofen die tot op heden hun bestaansrecht hebben verworven. En dat allemaal omdat iemand verder gedacht heeft dan “het noodzakelijke”  verder dan: Hoe kan ik zo goed mogelijk zelf leven en zorgen voor mijn naasten.

Bij mij zijn wel dingen uit deze “filosofische” periode blijven hangen, maar echt bij me is het werk en denken van Krishnamurti gebleven.
Een spirituele man met een bijzonder leven, geboren in India (op 14 jarige leeftijd “ontdekt” door Charles Leadbeater en Annie Besant, beiden Engels en leiders van de  Theosofische beweging. Zij  zagen een nieuw spirituele leider in deze jongen, verzochten om de voogdij van Jiddu; ze kregen het voor hem en zijn broer!
Hij werd door hen “opgevoed” tot een toekomstig wereldleraar (spiritueel opzicht) en  Jiddu werd aan de wereld voorgesteld als “het voertuig voor de terugkerende Christus”.(Wel heel veel te verwerken voor een spiritueel jongetje uit India, die in 1924  als jonge man neerstreek in het Nederlandse Ommen*)

Tot aan zijn dood reisde hij de wereld af om toespraken te houden met geen andere bedoeling dan mensen geheel en onvoorwaardelijk vrij te maken van organisaties en rituelen die het zoeken naar de waarheid belemmeren.**)
Hij heeft een bijzondere ontwikkeling doorgemaakt, zijn filosofische stelling: “Er kan pas sprake zijn van rijkdom van geest, innerlijke rust en een gevoel van psychische heelheid, als je inzicht hebt. Inzicht kun je niet krijgen door verklaringen, maar alleen door zelf elke gebeurtenis, iedere dagelijkse reactie, te begrijpen.”

*) in Ommen  vonden Sterkampen plaats en kreeg Jiddu vele volgelingen (meer dan 40.000) Iets dat hij NIET  eigenlijk niet wilde, mensen moesten zélf nadenken niet klakkeloos volgen, vond hij.
Hij nam in  1929  afstand van Ommen en in 1930 van de theosofische beweging met een verklaring: Hij die een ander volgt houdt op de waarheid te volgen.

**)Er zijn video opnamen van zijn lezingen/toespraken gemaakt, waarvan ik er één gezien en gehoord  heb; bijzonder.